Nu beschikbaar! Gratis hoofdstuk uit het boek "Scherpschutter-jacht"
In het kader van de promotie van mijn derde boek "Scherpschutter-jacht" deel ik hieronder een hoofdstuk van het boek. Eerder heb ik een hoofdstuk van deel 1 van de scherpschutter reeks gedeeld. Zoals beloofd hierbij een hoofdstuk uit het tweede en afsluitende deel. Maakt het hoofdstuk je nieuwsgierig naar meer? Het gehele boek is verkrijgbaar in de webshop van uitgeverij boekscout, Boekscout: Scherpschutter van Maarten Bart de Jonge. Veel leesplezier.
Uitgeschakeld (4 mei 2017)
Shane verliet om 07.00 uur zijn kajuit en liep naar het bovenste dek, om vervolgens de zaal in te lopen waar het ontbijt werd geserveerd. Vanaf zijn tafel in het midden van de ruimte kon hij de zaal goed overzien en had hij zicht op de ingang. Terwijl hij aan zijn derde kop koffie begon stapte het doelwit de ontbijtzaal in. Samen met zijn lijfwachten ging hij aan een tafel in de hoek van de zaal zitten.
‘Goedemorgen,’ zei Shane toen hij aan het uiteinde van het buffet naast de vier mannen stond.
De kleinste van de vier mannen groette vriendelijk terug, waarna de twee kort in gesprek raakten. Shane beantwoordde de vraag van de man door te vertellen wat hij zou gaan doen zodra het schip was aangemeerd in de haven. Hij wist zijn verhaal, over het bezoek dat hij zou brengen aan een vriend aan de rand van Cartagena, overtuigend te brengen. De waarheid was dat Shane niemand kende in de Spaanse havenstad en ook geen plannen had om het schip te verlaten, althans niet lang. Zijn werkelijke plannen zou hij niet aan de man vertellen, net zoals hij dat bij hun eerdere ontmoeting de afgelopen dag ook niet had gedaan.
‘Hij woont al vijftien jaar met zijn Spaanse vrouw in de stad en heeft aangeboden om mij rond te leiden.’
De man naast hem knikte en wenste hem veel plezier. Zelf zou hij zo snel mogelijk van boord gaan om met een gehuurde auto de omgeving te gaan verkennen, zo gaf hij aan. Shane liep weer terug naar zijn tafel en ging zitten. Zonder het te weten had het doelwit zojuist aan een van zijn tegenstaanders verteld dat hij, zoals al gedacht, direct na het aanmeren van boord zou gaan. Een half uur later volgde Shane de vier mannen op een gepaste afstand de ontbijtzaal uit. Toen “The Loch Ness” om 10.00 uur de haven van Cartagena invoer, zat Shane op een van de bankjes vlakbij de plek waar zo dadelijk de loopbrug zou komen te liggen. Hij zou er bij aankomst in de havenstad voor zorgen dat hij zicht zou hebben op de afstappende passagiers. Voor de actie was het van belang dat hij door zou geven wanneer het doelwit op het punt stond om het schip te verlaten. Shane was als enige om 09.30 uur al op de plek te vinden, de meeste passagiers stonden op het bovenste buitendek te kijken hoe het grote schip de haven door manoeuvreerde in de richting van de aanlegsteiger. Vijf minuten voor het aanmeren werd het steeds drukker om hem heen. Tegen de tijd dat het schip in de buurt van de steiger was, stonden er een twintigtal passagiers die zich klaarmaakte om het schip te verlaten. Tussen de wachtende mensen stond ook het doelwit met zijn lijfwachten om zich heen. Terwijl de bemanning bezig was met het aanmeren van het schip pakte Shane zijn telefoon uit zijn broekzak. Een paar tellen later kwam zijn sms- bericht binnen op het toestel van Jack, die zo’n twee honderd meter van het schip vandaan zijn mobiel uit zijn broekzak pakte en het bericht las.
“Ik sta binnen een paar minuten op de kade.”
Met dit bericht wist hij dat zijn doelwit over een aantal minuten het schip zou verlaten. Zodra Shane te zien zou zijn op de loopbrug zou duidelijk worden dat de man elk moment achter de Ier het schip af zou komen. Door het vizier van zijn scherpschuttersgeweer zag Jack een aantal medewerkers van de kade de loopbrug op de juiste plek zetten zodat het voor de passagiers mogelijk was het schip te verlaten.
Ruim vier uur eerder had Jack het eerste sms- bericht van de dag ontvangen waarin zijn vriend voor de laatste keer bevestigde dat dat het schip nog steeds op schema was en om 10.00 uur de haven van de Spaanse stad in zou varen. Na de ontvangst van dat eerste bericht had hij direct zijn rugtas en het koffertje, dat in de kast van zijn slaapkamer lag, gepakt. De inhoud van het koffertje deed hij in zijn rugtas, sloeg de tas om zijn schouder en verliet het vakantiepark. Niet veel later stapte hij in zijn auto en begon aan de rit naar Cartagena. Hij nam dezelfde route als hij had genomen toen hij naar de havenstad had gefietst. Vijfentwintig minuten later reed hij de tweehonderd meter hoge heuvel op die ten oosten van de haven lag. Eenmaal op het kleine parkeerterrein niet ver van de top vandaan, parkeerde hij de auto en stapte uit. Uit de kofferbak pakte hij zijn rugtas, waar de inhoud van de kleine zwarte koffer inmiddels ook inzat. Met de tas om zijn rechterschouder geslagen liep hij de parkeerplaats af. Hij keek om zich heen, zag niemand in de buurt en vervolgde zijn weg in de richting van het restaurant. Zo’n vijftig meter van het restaurant verwijderd stapte hij van de weg af en liep naar de inkeping in de heuvel, dezelfde inkeping vanwaar hij een aantal dagen geleden toe had gekeken hoe een eerder aangekomen cruiseschip de haven van de stad in was komen varen. Omdat het restaurant alleen open was voor de lunch en het avondeten hoefde hij niet te vrezen voor bezoekers die hem eventueel zouden zien lopen. Ruim voordat het restaurant open zou gaan zou hij weer vertrokken zijn. Met nog ongeveer een half uur voordat de zon op zou komen zette Jack zijn rugtas neer op de platte rots die hij tijdens zijn verkenning had gekozen als schietlocatie. Hij ritste de rugtas open en haalde als eerst twee leren handschoenen eruit. Met een snelle beweging trok hij ze aan en pakte voorzichtig de vier zwarte onderdelen van het scherpschutterswapen. Hij legt ze neer voor zich. De verrekijker, die ook in zijn tas had gezeten, richtte hij op de steiger waar over een aantal uur “The Loch Ness” aan zou meren. In alle rust kwam de haven langzaam opgang. Het eerste personeel zag hij over het terrein lopen. Na een vlugge blik richting de stad en de boulevard bij de haven legde hij de verrekijker weer neer. Zittende op de platte rots begon hij met het monteren van het wapen. In zijn leven had hij al ontelbare keren wapens gemonteerd en demonteert, van het jachtgeweer dat hij op zijn veertiende van zijn stiefvader had gekregen tot aan de meest geavanceerde scherpschutterswapens ter wereld. Met het grootste gemak monteerde hij dan ook de onderdelen van zijn Heckler & Koch HK417 scherpschutterswapen. Als laatste draaide hij de loop inclusief geluidsdemper op het uiteinde van het wapen, zette het op de twee uitklapbare standaarden aan de beide zijkanten van het geweer neer en richtte de loop op de haven. Hij laadde het met twee kogels. Na het schietklaar maken van het geweer haalde hij een dun, grijs laken uit de rugtas en sloeg het stuk stof om zich heen. In alle rust ging hij achter zijn wapen liggen en trok het laken helemaal over zich heen. Door de kleur van de stof was hij goed gecamoufleerd. Alleen de relatief korte zwarte loop van het wapen kwam onder het laken vandaan. De loop van het geweer richtte hij op de steiger waar “The Loch Ness” over ruim drie uur aan zou leggen. Het vizier stelde hij scherp op een punt halverwege de steiger. Zodra hij tevreden was verliet hij zijn positie achter zijn wapen en ging zitten, leunend tegen de rotswand. Het enige wat hij nu moest doen was afwachten totdat het schip in zicht zou komen. Van deze plek kon hij prima de havenmond in de gaten houden, maar ook de rest van de haven en de directe omgeving. Al snel pakte hij de fles water en het stuk stokbrood dat hij mee had genomen uit zijn rugtas. Terwijl hij een hap nam keek hij toe hoe de Spaanse zon vanachter de horizon steeds verder de lucht in rees. Al snel dreef de zon de temperatuur omhoog. Naarmate 10.00 uur dichterbij kwam werd het steeds warmer op zijn positie. Hij werd wat gespannen, het was dezelfde spanning als hij had gevoeld vlak voor aanvang van een missie in zijn tijd bij Venatores en het leger. Om 09.40 uur nam hij zijn positie onder het dunne camouflagedoek weer in en richtte zijn wapen op de havenmond, in afwachting van het cruiseschip. Het duurde niet lang voordat het grote witte schip vanachter de rotsen links van hem tevoorschijn kwam. Om aan te meren bij de aanlegsteiger maakte het vaartuig al snel na het invaren van de haven een draai van honderdtachtig graden. Door het vizier van zijn wapen zocht Jack de bakboordzijde van het schip af. Hij wist dat Shane in de buurt zou staan van de plek waar zo dadelijk de loopbrug zou komen te liggen. Toen het grote schip nog maar een paar meter van de steiger was verwijderd, herkende Jack het gezicht waarnaar hij op zoek was, zittend op een van de bankjes vlakbij de plek waar de passagiers dadelijk het schip zouden kunnen verlaten. Er stonden nog zo’n twintig tot dertig andere mensen klaar om van boord te gaan. Jack richtte zijn wapen op de passagiers. Een voor een nam hij de gezichten in zich op. Al snel herkende hij het gezicht van de man die op de foto stond die op Den Haag Centraal aan hem was overhandigd. Zijn doelwit stond een aantal meter achter Shane, die samen met de andere passagiers, inmiddels in een rij stond te wachten tot hij van boord kon. Om de man heen zag Jack drie mannen die overduidelijk als lijfwachten dienden. Toen hij goed keek zag hij dat een van de mannen een wapen op zijn linker heup, onder zijn shirt, droeg. De loopbrug werd door het havenpersoneel tegen het schip aangezet en niet veel later kwamen de eerste passagiers van het schip aflopen. Jack legde zijn wijsvinger op de trekker van zijn wapen. Over een aantal minuten, misschien wel eerder, zou hij door het leven gaan als huurmoordenaar voor waarschijnlijk het machtigste drugskartel van Colombia. Hij was er klaar voor, had zich bij zijn lot neergelegd en maakte zich op voor wat komen ging. Het besluit was genomen om te wachten tot het doelwit een aantal meter van boord op was gelopen. Dat zou het moment zijn om de trekker over te halen. Langzaam maar zeker schoven de eerste passagiers naar de rand van het schip waar ze een voor een het vaartuig verlieten. Jack had zijn vizier gefixeerd op zijn doelwit en volgde elke beweging die de man maakte. Zoals afgesproken zorgde Shane dat hij kort voor het doelwit de loopbrug opliep als teken voor Jack dat de man binnenkort het schip zou verlaten. Het afgesproken teken was wat overbodig geworden nu het doelwit al te zien was in het vizier van het wapen. Maar zoals altijd hield Shane zich exact aan het afgesproken plan. Dat was een van de vele pluspunten die het fijn maakte om met hem te werken, je wist altijd precies waar je aan toe was. Het onvermijdelijke moment kwam steeds dichterbij. Jack bewoog zijn geweer telkens een aantal graden naar rechts en hield zo zijn doelwit in het vizier terwijl hij langzaam in- en uitademde.
Achter twee van zijn lijfwachten stapte de man van boord. Zijn derde lijfwacht liep twee meter achter hem. Zijn doelwit was bijna halverwege de loopbrug toen Jack zich opmaakte om te doen waarvoor hij naar Spanje was gekomen. Zonder twijfel kneep hij de trekker zachtjes in. Het geluid van de kogel die het wapen verliet was zelfs voor Jack nauwelijks hoorbaar dankzij de geluidsdemper. Hij bleef strak door het vizier kijken en bleef roerloos onder het dunne doek liggen. Nog geen seconde nadat hij de trekker over had gehaald zag hij dat zijn doelwit in de zijkant van zijn hoofd werd getroffen. Door de kracht van de kogel viel de man over de zijkant van de loopbrug. Enkele passagiers die achter hem liepen, waaronder een van zijn lijfwachten, zagen de man over de reling vallen. Niemand was niet in staat om op tijd te reageren. Het levenloze lichaam viel vijf meter naar beneden voordat het in het water viel. De plons was de eerste aanwijzing voor de meeste passagiers en het personeel van zowel het schip als de haven dat er iets aan de hand was. Nadat de man het water raakte, pakte Jack zijn wapen vast en kroop ermee verder naar achteren om dekking van de rotsen nog verder op te zoeken. Hij haalde het doek van zich af, ging op een knie zitten en begon het wapen vliegensvlug uit elkaar te halen. De vier gedemonteerde onderdelen stopte hij terug in zijn rugtas. Vervolgens rapte hij de huls van de afgeschoten kogel op. Ook die deed hij in de tas. Voordat hij opstond nam hij een aantal tellen de tijd om zich ervan te verzekeren dat er niemand in de buurt was terwijl hij de leren handschoenen uit trok. Zodra hij zichzelf daarvan had overtuigd stond hij met een snelle beweging op. Zijn rugtas sloeg hij over zijn schouders en begon aan zijn aftocht. Voor zich zag hij de chaos rond de steiger waar “The Loch Ness” aangelegd lag. De aandacht van iedereen in de omgeving van het schip was gericht op de man die een aantal seconden geleden in het water was gevallen. Hoewel het hem aardig lukte om rustig te blijven, merkte Jack dat hij gespannen was, de adrenaline schoot door zijn lichaam. Hoe eerder hij Cartagena kon verlaten hoe beter. Er bestond geen twijfel dat hij ongezien het klein parkeerterrein kon bereiken, maar toch nam de spanning in zijn lijf toe. Het zou niet lang duren voordat de politie opzoek zou gaan naar de schutter. Het was nu prioriteit om weg te zijn voordat de zoektocht zou beginnen. Snel stapte hij de auto in, legde zijn rugtas op de achterbank en startte de motor. Via de smalle weg reed hij verder de heuvel op en vervolgde zijn route door het industriële gebied waar hij tijdens de verkenning doorheen was gefietst. Hoe meer afstand er tussen hem en de Spaanse havenstad kwam, hoe rustiger hij werd. Na ruim twintig kilometer te hebben gereden merkte hij dat zijn gebruikelijke rust en kalmte weer terug waren. Hij nam gas terug en reed op zijn gemak terug naar het villapark. Dertig minuten nadat hij de auto in was gestapt reed hij door de hoofdingang van het park, in de richting van het gehuurde huisje. Zodra hij binnen was liep hij naar de slaapkamer. Hij zijn handschoenen weer aan en pakte hij de onderdelen van zijn wapen uit de rugtas. Deze stopte hij terug in het zwarte koffertje die hij vervolgens weer in de kast legde. De afgelopen dagen had hij nauwkeurig de voorbereidingen voor zijn vertrek getroffen, op nog twee kleine klusjes na. Nadat ook deze geklaard waren stapte hij de badkamer in en draaide de kraan van de douche open. Zijn vlucht naar Amsterdam zou pas begin van de avond vertrekken. Nadat hij zichzelf had geschoren en verder had opgefrist liep hij in zijn zwembroek het huisje uit. In de overtuiging dat er geen sporen van zijn aanwezigheid in Cartagena waren achtergebleven liep hij naar het zwembad. Ook was hij er zeker van dat niemand hem voor, tijdens of na de actie had gezien. Hij was ervan overtuigd dat de politie hem nooit op het spoor zou komen waardoor niets hem in de weg stond om, volgens plan, tot het moment van zijn vertrek nog wat te genieten van zijn tijd in Spanje. Eerst zou hij een poos rustig aan het zwembad gaan liggen om vervolgens halverwege de middag wat te eten in een van de restaurants op het park. Tegen 16.00 uur zou hij vertrekken om ruim op tijd op het vliegveld van Alicante te zijn voor zijn vlucht van 19.00 uur naar Amsterdam. Onderweg naar de luchthaven zou hij de rugtas, met daarin de gebruikte leren handschoenen en de huls, op een afgelegen locatie wegwerken. Eenmaal bij het zwembad ging Jack op een van de ligstoelen zitten. Hij voelde zich ontspannen. In aanloop naar deze klus had hij verwacht dat het plegen van een moord op bevel van het kartel meer met hem zou doen, maar hij constateerde dat dat niet zo was. Aarzeling om de trekker over te halen was er niet geweest en spijt over zijn daad evenmin. Wel had hij rondom de aanslag wat spanning gevoeld, maar niet meer dan te verwachten viel. Daarnaast was het gevoel al snel weer verdwenen. Hij pakte een van zijn telefoontoestellen uit de rugtas en scrolde door zijn contacten totdat hij het nummer van zijn vrouw vond. Geduldig wachtte hij af totdat er aan de andere kant van de lijn opgenomen werd.
‘Met Sanne Janssen.’
‘Hé, met mij.’
‘Jack, leuk dat je belt. Hoe is het in Portugal? Gaat de oefening goed?’
In zijn voorbereiding had hij tegen zijn vrouw gezegd dat hij met zijn legereenheid naar Portugal moest om daar deel te nemen aan een gezamenlijke oefening met het leger van het land. De oefening stond in het teken van de voorbereiding op een vredesmissie van beiden landen in Syrië, zo had hij gezegd. De oefening zou ook daadwerkelijk plaatsvinden, net als de daaropvolgende vredesmissie. Het enige waar Jack over had gelogen was zijn eigen deelname. Omdat Sanne niet beter wist dan dat haar man nog steeds in het leger zat zou hij dit als dekmantel gebruiken voor de klussen die hij voor het kartel uit moest voeren.
‘Ja, het gaat wat sneller dan verwacht. Waarschijnlijk zit ik vanavond al in het vliegtuig terug naar Nederland.’
‘Mooi. Is het allemaal goed gegaan?
‘Ja hoor. Wel veel wachten en een beetje rondhangen, maar de oefeningen zelf waren prima.’
‘Is al bekend wanneer jullie naar Syrië vertrekken?’
‘Nee, er is nog geen exacte datum. Het zou zo maar kunnen dat ik binnen een paar dagen al wordt opgeroepen om mij te melden op de basis in Ierland voor de missie. Het kan ook nog een paar weken duren. Tot die tijd kan ik de oproep thuis afwachten. Als ik maar zorg dat ik binnen een dag na de oproep op de basis ben.’
‘Dat is goed nieuws.’
‘Hoe is het met de meiden?’ vroeg Jack nieuwsgierig.
‘Prima, ze gaan vanmiddag allebei na school naar een vriendin en worden daarna naar huis gebracht.’
‘En jij? Hoe is het met jou?’
‘Goed. Ik ga morgen weer naar het ziekenhuis om een begin te maken met het onderzoek. Vanavond blijft de moeder van het vriendinnetje van Sarah hier eten. Hoe laat denk je thuis te zijn?’
‘Hopelijk niet te laat. Ik zie je snel,’ zei Jack voordat hij de verbinding verbrak.
Hij legde de telefoon weg, pakte zijn boek en bleef nog ruim twee uur aan het zwembad liggen. Rond 14.00 uur stond hij op en liep terug naar het huisje. In voorbereiding op zijn vertrek twee uur later liep hij met een scherpe blik het hele verblijf door. Hij controleerde of hij ergens sporen achter had gelaten die naar hem zouden kunnen leiden. Over vingerafdrukken hoefde hij zich geen zorgen te maken aangezien er kort na zijn vertrek een schoonmaakploeg het huisje in zou trekken om alles grondig schoon te maken. Shane had dat geregeld via zijn Spaanse contacten. Gelijktijdig zou het koffertje met het scherpschutterswapen opgehaald worden.
