Boekscout Auteursblog - verhalen van en door auteurs

Zoals gezegd (in een wat andere bewoording) ben ik op twee fronten bezig als het gaat om mijn schrijfwerkzaamheden. Aan de ene kant de promotie van mijn tweede en derde thriller. Aan de andere kant met het afronden van mijn vierde verhaal en deze alvast onder de aandacht brengen. Nu nog in de vorm van een manuscript, maar hopelijk vertaalt dat zich over niet al te lang in een nieuw boek. Deze twee fronten combineer en wissel ik bewust met elkaar af. Het volgende thema uit dit vierde boek (toch maar vooruitlopen op de zaken) is moord. Een vaak voorkomende vorm van misdaad in thrillers. Ook in mijn tweedelige "Scherpschutter" reeks komt dit levensdelict voor. Moord is doodslag met voorbedachten rede en doodslag is moord zonder voorbedachte rade. Uiteraard ben ik in dit onderwerp gedoken voor het onderzoek ten behoeve van mijn vierde thriller. Te diep moet je er overigens ook niet induiken, daar word je (ik althants) een beetje somber van. Het meest schrikbarende dat ik in het onderzoek tegen ben gekomen is het volgende: 56% van de vermoorde vrouwen waren vermoedelijk slachtoffer van de partner of ex-partner en worden in eigen woning omgebracht. Nogal een zorgelijk percentage. Ik had dit niet verwacht. Zo had ik ook niet verwacht dat iets meer dan 14% van de moorden gaan om een afrekening in het criminele circuit. Hiervan had ik zeker een hoger percentage verwacht. Van 2017-2021 zijn er 649 mensen om het leven gebracht door moord of doodslag in Nederland. Laat de inschatting van 14% hierop los en dan blijken ruim 90 hiervan te wijten aan een criminele afrekening. Dat betekent dat 558 een andere oorzaak hebben. De maximale straf die opgelegd kan worden voor moord is een levenslange gevangenisstraf of een tijdelijke celstraf van 30 jaar. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om 30 jaar vast te zitten in een kleine cel. Aan de andere kant kan ik het mij ook niet voorstellen dat er bij mensen een drang ontstaat om iemand van het leven te beroven. Gelukkig zijn verreweg de meeste mensen vredelievend. In 2021 heeft het CBS-cijfers gepubliceerd: in ons land vindt per 100.000 inwoners 0,62 moord plaats. In Nederland zijn in 2022 142 moorden gepleegd. Dat is natuurlijk te veel, elke moord is te veel, maar het kan een stuk erger. Neem Zuid-Afrika. In dit prachtig land met de meest geweldige dieren en rustgevende stranden worden gemiddeld ruim 74 moorden per dag gepleegd. Dit op een bevolking van zo'n 60 miljoen, maar toch echt een bizar aantal. Een heel simpel rekensommetje geeft de conclusie dat er twee dagen in dit wonderlijk land nodig zijn om tot het jaarlijkse Nederlandse moordcijfer van 2022 te komen. Overigens heb ik met heel veel plezier een aantal jaar geleden met mijn vrouw door Zuid-Afrika gereisd. Ik heb mij geen moment onveilig gevoel. Je moet uitkijken wat je doet en vooral niets geks doen. Dat geldt ook voor een reis door Zwitserland, één van de landen waar de minste moorden zijn gepleegd in 2022. Ik denk dat de moord op Pim Fortuin het meest indruk op mij heeft gemaakt. Soms weet je nog precies waar je was en wat je deed op het moment van een schrokkende gebeurtenis. De eerste keer dat ik dit nieuwsbericht hoorde was in de sportschool. Ik ving het radiobericht half op toen ik weer eens te veel uit een training poogde te halen. Het bericht kwam binnen, maar niet op een manier dat ik het ook daadwerkelijk geloofde. Pas toen ik thuiskwam zag ik de beelden, die behoorlijk onprettig waren om te zien. Ik zal denk ik nooit vergeten hoe dit nieuws mij destijds bereikte. Zo ook de moord op Theo van Gogh twee jaar later en meer recentelijk die op Peter R. de Vries. Nog bekender is de moord op J.F.K. Voor mijn tijd, maar ook voor mij aansprekend. Zeker na de aanslag op toekomstig president Trump ben ik e.e.a. gaan lezen over de moord. Wat de laatste moord nog fascinerender maakt is dat er na het misdrijf vele speculaties ontstonden. Eén daarvan is dat het om een samenzwering zou gaan. Hierbij wordt zelfs de CIA als dader aangewezen. Een moord als deze is vaak aanleiding voor meerdere boeken. Over de moord op Kennedy is zelfs een film gemaakt. Waarom is deze vorm van misdraad een bron van inspiratie? Zelf gebruik ik het ook in de "Scherpschutter" reeks. Waarom? Eigenlijk geen idee. Misschien komt de inspiratie wel voort uit het feit dat ik oprecht niet kan voorstellen dat je een ander mens zou kunnen vermoorden. Ook in het vierde boek komt dit thema weer terug.

In het kader van de promotie van mijn derde boek "Scherpschutter-jacht" deel ik hieronder een hoofdstuk van het boek. Eerder heb ik een hoofdstuk van deel 1 van de scherpschutter reeks gedeeld. Zoals beloofd hierbij een hoofdstuk uit het tweede en afsluitende deel. Maakt het hoofdstuk je nieuwsgierig naar meer? Het gehele boek is verkrijgbaar in de webshop van uitgeverij boekscout, Boekscout: Scherpschutter van Maarten Bart de Jonge. Veel leesplezier.Uitgeschakeld (4 mei 2017) Shane verliet om 07.00 uur zijn kajuit en liep naar het bovenste dek, om vervolgens de zaal in te lopen waar het ontbijt werd geserveerd. Vanaf zijn tafel in het midden van de ruimte kon hij de zaal goed overzien en had hij zicht op de ingang. Terwijl hij aan zijn derde kop koffie begon stapte het doelwit de ontbijtzaal in. Samen met zijn lijfwachten ging hij aan een tafel in de hoek van de zaal zitten. ‘Goedemorgen,’ zei Shane toen hij aan het uiteinde van het buffet naast de vier mannen stond. De kleinste van de vier mannen groette vriendelijk terug, waarna de twee kort in gesprek raakten. Shane beantwoordde de vraag van de man door te vertellen wat hij zou gaan doen zodra het schip was aangemeerd in de haven. Hij wist zijn verhaal, over het bezoek dat hij zou brengen aan een vriend aan de rand van Cartagena, overtuigend te brengen. De waarheid was dat Shane niemand kende in de Spaanse havenstad en ook geen plannen had om het schip te verlaten, althans niet lang. Zijn werkelijke plannen zou hij niet aan de man vertellen, net zoals hij dat bij hun eerdere ontmoeting de afgelopen dag ook niet had gedaan. ‘Hij woont al vijftien jaar met zijn Spaanse vrouw in de stad en heeft aangeboden om mij rond te leiden.’ De man naast hem knikte en wenste hem veel plezier. Zelf zou hij zo snel mogelijk van boord gaan om met een gehuurde auto de omgeving te gaan verkennen, zo gaf hij aan. Shane liep weer terug naar zijn tafel en ging zitten. Zonder het te weten had het doelwit zojuist aan een van zijn tegenstaanders verteld dat hij, zoals al gedacht, direct na het aanmeren van boord zou gaan. Een half uur later volgde Shane de vier mannen op een gepaste afstand de ontbijtzaal uit. Toen “The Loch Ness” om 10.00 uur de haven van Cartagena invoer, zat Shane op een van de bankjes vlakbij de plek waar zo dadelijk de loopbrug zou komen te liggen. Hij zou er bij aankomst in de havenstad voor zorgen dat hij zicht zou hebben op de afstappende passagiers. Voor de actie was het van belang dat hij door zou geven wanneer het doelwit op het punt stond om het schip te verlaten. Shane was als enige om 09.30 uur al op de plek te vinden, de meeste passagiers stonden op het bovenste buitendek te kijken hoe het grote schip de haven door manoeuvreerde in de richting van de aanlegsteiger. Vijf minuten voor het aanmeren werd het steeds drukker om hem heen. Tegen de tijd dat het schip in de buurt van de steiger was, stonden er een twintigtal passagiers die zich klaarmaakte om het schip te verlaten. Tussen de wachtende mensen stond ook het doelwit met zijn lijfwachten om zich heen. Terwijl de bemanning bezig was met het aanmeren van het schip pakte Shane zijn telefoon uit zijn broekzak. Een paar tellen later kwam zijn sms- bericht binnen op het toestel van Jack, die zo’n twee honderd meter van het schip vandaan zijn mobiel uit zijn broekzak pakte en het bericht las. “Ik sta binnen een paar minuten op de kade.” Met dit bericht wist hij dat zijn doelwit over een aantal minuten het schip zou verlaten. Zodra Shane te zien zou zijn op de loopbrug zou duidelijk worden dat de man elk moment achter de Ier het schip af zou komen. Door het vizier van zijn scherpschuttersgeweer zag Jack een aantal medewerkers van de kade de loopbrug op de juiste plek zetten zodat het voor de passagiers mogelijk was het schip te verlaten.Ruim vier uur eerder had Jack het eerste sms- bericht van de dag ontvangen waarin zijn vriend voor de laatste keer bevestigde dat dat het schip nog steeds op schema was en om 10.00 uur de haven van de Spaanse stad in zou varen. Na de ontvangst van dat eerste bericht had hij direct zijn rugtas en het koffertje, dat in de kast van zijn slaapkamer lag, gepakt. De inhoud van het koffertje deed hij in zijn rugtas, sloeg de tas om zijn schouder en verliet het vakantiepark. Niet veel later stapte hij in zijn auto en begon aan de rit naar Cartagena. Hij nam dezelfde route als hij had genomen toen hij naar de havenstad had gefietst. Vijfentwintig minuten later reed hij de tweehonderd meter hoge heuvel op die ten oosten van de haven lag. Eenmaal op het kleine parkeerterrein niet ver van de top vandaan, parkeerde hij de auto en stapte uit. Uit de kofferbak pakte hij zijn rugtas, waar de inhoud van de kleine zwarte koffer inmiddels ook inzat. Met de tas om zijn rechterschouder geslagen liep hij de parkeerplaats af. Hij keek om zich heen, zag niemand in de buurt en vervolgde zijn weg in de richting van het restaurant. Zo’n vijftig meter van het restaurant verwijderd stapte hij van de weg af en liep naar de inkeping in de heuvel, dezelfde inkeping vanwaar hij een aantal dagen geleden toe had gekeken hoe een eerder aangekomen cruiseschip de haven van de stad in was komen varen. Omdat het restaurant alleen open was voor de lunch en het avondeten hoefde hij niet te vrezen voor bezoekers die hem eventueel zouden zien lopen. Ruim voordat het restaurant open zou gaan zou hij weer vertrokken zijn. Met nog ongeveer een half uur voordat de zon op zou komen zette Jack zijn rugtas neer op de platte rots die hij tijdens zijn verkenning had gekozen als schietlocatie. Hij ritste de rugtas open en haalde als eerst twee leren handschoenen eruit. Met een snelle beweging trok hij ze aan en pakte voorzichtig de vier zwarte onderdelen van het scherpschutterswapen. Hij legt ze neer voor zich. De verrekijker, die ook in zijn tas had gezeten, richtte hij op de steiger waar over een aantal uur “The Loch Ness” aan zou meren. In alle rust kwam de haven langzaam opgang. Het eerste personeel zag hij over het terrein lopen. Na een vlugge blik richting de stad en de boulevard bij de haven legde hij de verrekijker weer neer. Zittende op de platte rots begon hij met het monteren van het wapen. In zijn leven had hij al ontelbare keren wapens gemonteerd en demonteert, van het jachtgeweer dat hij op zijn veertiende van zijn stiefvader had gekregen tot aan de meest geavanceerde scherpschutterswapens ter wereld. Met het grootste gemak monteerde hij dan ook de onderdelen van zijn Heckler & Koch HK417 scherpschutterswapen. Als laatste draaide hij de loop inclusief geluidsdemper op het uiteinde van het wapen, zette het op de twee uitklapbare standaarden aan de beide zijkanten van het geweer neer en richtte de loop op de haven. Hij laadde het met twee kogels. Na het schietklaar maken van het geweer haalde hij een dun, grijs laken uit de rugtas en sloeg het stuk stof om zich heen. In alle rust ging hij achter zijn wapen liggen en trok het laken helemaal over zich heen. Door de kleur van de stof was hij goed gecamoufleerd. Alleen de relatief korte zwarte loop van het wapen kwam onder het laken vandaan. De loop van het geweer richtte hij op de steiger waar “The Loch Ness” over ruim drie uur aan zou leggen. Het vizier stelde hij scherp op een punt halverwege de steiger. Zodra hij tevreden was verliet hij zijn positie achter zijn wapen en ging zitten, leunend tegen de rotswand. Het enige wat hij nu moest doen was afwachten totdat het schip in zicht zou komen. Van deze plek kon hij prima de havenmond in de gaten houden, maar ook de rest van de haven en de directe omgeving. Al snel pakte hij de fles water en het stuk stokbrood dat hij mee had genomen uit zijn rugtas. Terwijl hij een hap nam keek hij toe hoe de Spaanse zon vanachter de horizon steeds verder de lucht in rees. Al snel dreef de zon de temperatuur omhoog. Naarmate 10.00 uur dichterbij kwam werd het steeds warmer op zijn positie. Hij werd wat gespannen, het was dezelfde spanning als hij had gevoeld vlak voor aanvang van een missie in zijn tijd bij Venatores en het leger. Om 09.40 uur nam hij zijn positie onder het dunne camouflagedoek weer in en richtte zijn wapen op de havenmond, in afwachting van het cruiseschip. Het duurde niet lang voordat het grote witte schip vanachter de rotsen links van hem tevoorschijn kwam. Om aan te meren bij de aanlegsteiger maakte het vaartuig al snel na het invaren van de haven een draai van honderdtachtig graden. Door het vizier van zijn wapen zocht Jack de bakboordzijde van het schip af. Hij wist dat Shane in de buurt zou staan van de plek waar zo dadelijk de loopbrug zou komen te liggen. Toen het grote schip nog maar een paar meter van de steiger was verwijderd, herkende Jack het gezicht waarnaar hij op zoek was, zittend op een van de bankjes vlakbij de plek waar de passagiers dadelijk het schip zouden kunnen verlaten. Er stonden nog zo’n twintig tot dertig andere mensen klaar om van boord te gaan. Jack richtte zijn wapen op de passagiers. Een voor een nam hij de gezichten in zich op. Al snel herkende hij het gezicht van de man die op de foto stond die op Den Haag Centraal aan hem was overhandigd. Zijn doelwit stond een aantal meter achter Shane, die samen met de andere passagiers, inmiddels in een rij stond te wachten tot hij van boord kon. Om de man heen zag Jack drie mannen die overduidelijk als lijfwachten dienden. Toen hij goed keek zag hij dat een van de mannen een wapen op zijn linker heup, onder zijn shirt, droeg. De loopbrug werd door het havenpersoneel tegen het schip aangezet en niet veel later kwamen de eerste passagiers van het schip aflopen. Jack legde zijn wijsvinger op de trekker van zijn wapen. Over een aantal minuten, misschien wel eerder, zou hij door het leven gaan als huurmoordenaar voor waarschijnlijk het machtigste drugskartel van Colombia. Hij was er klaar voor, had zich bij zijn lot neergelegd en maakte zich op voor wat komen ging. Het besluit was genomen om te wachten tot het doelwit een aantal meter van boord op was gelopen. Dat zou het moment zijn om de trekker over te halen. Langzaam maar zeker schoven de eerste passagiers naar de rand van het schip waar ze een voor een het vaartuig verlieten. Jack had zijn vizier gefixeerd op zijn doelwit en volgde elke beweging die de man maakte. Zoals afgesproken zorgde Shane dat hij kort voor het doelwit de loopbrug opliep als teken voor Jack dat de man binnenkort het schip zou verlaten. Het afgesproken teken was wat overbodig geworden nu het doelwit al te zien was in het vizier van het wapen. Maar zoals altijd hield Shane zich exact aan het afgesproken plan. Dat was een van de vele pluspunten die het fijn maakte om met hem te werken, je wist altijd precies waar je aan toe was. Het onvermijdelijke moment kwam steeds dichterbij. Jack bewoog zijn geweer telkens een aantal graden naar rechts en hield zo zijn doelwit in het vizier terwijl hij langzaam in- en uitademde. Achter twee van zijn lijfwachten stapte de man van boord. Zijn derde lijfwacht liep twee meter achter hem. Zijn doelwit was bijna halverwege de loopbrug toen Jack zich opmaakte om te doen waarvoor hij naar Spanje was gekomen. Zonder twijfel kneep hij de trekker zachtjes in. Het geluid van de kogel die het wapen verliet was zelfs voor Jack nauwelijks hoorbaar dankzij de geluidsdemper. Hij bleef strak door het vizier kijken en bleef roerloos onder het dunne doek liggen. Nog geen seconde nadat hij de trekker over had gehaald zag hij dat zijn doelwit in de zijkant van zijn hoofd werd getroffen. Door de kracht van de kogel viel de man over de zijkant van de loopbrug. Enkele passagiers die achter hem liepen, waaronder een van zijn lijfwachten, zagen de man over de reling vallen. Niemand was niet in staat om op tijd te reageren. Het levenloze lichaam viel vijf meter naar beneden voordat het in het water viel. De plons was de eerste aanwijzing voor de meeste passagiers en het personeel van zowel het schip als de haven dat er iets aan de hand was. Nadat de man het water raakte, pakte Jack zijn wapen vast en kroop ermee verder naar achteren om dekking van de rotsen nog verder op te zoeken. Hij haalde het doek van zich af, ging op een knie zitten en begon het wapen vliegensvlug uit elkaar te halen. De vier gedemonteerde onderdelen stopte hij terug in zijn rugtas. Vervolgens rapte hij de huls van de afgeschoten kogel op. Ook die deed hij in de tas. Voordat hij opstond nam hij een aantal tellen de tijd om zich ervan te verzekeren dat er niemand in de buurt was terwijl hij de leren handschoenen uit trok. Zodra hij zichzelf daarvan had overtuigd stond hij met een snelle beweging op. Zijn rugtas sloeg hij over zijn schouders en begon aan zijn aftocht. Voor zich zag hij de chaos rond de steiger waar “The Loch Ness” aangelegd lag. De aandacht van iedereen in de omgeving van het schip was gericht op de man die een aantal seconden geleden in het water was gevallen. Hoewel het hem aardig lukte om rustig te blijven, merkte Jack dat hij gespannen was, de adrenaline schoot door zijn lichaam. Hoe eerder hij Cartagena kon verlaten hoe beter. Er bestond geen twijfel dat hij ongezien het klein parkeerterrein kon bereiken, maar toch nam de spanning in zijn lijf toe. Het zou niet lang duren voordat de politie opzoek zou gaan naar de schutter. Het was nu prioriteit om weg te zijn voordat de zoektocht zou beginnen. Snel stapte hij de auto in, legde zijn rugtas op de achterbank en startte de motor. Via de smalle weg reed hij verder de heuvel op en vervolgde zijn route door het industriële gebied waar hij tijdens de verkenning doorheen was gefietst. Hoe meer afstand er tussen hem en de Spaanse havenstad kwam, hoe rustiger hij werd. Na ruim twintig kilometer te hebben gereden merkte hij dat zijn gebruikelijke rust en kalmte weer terug waren. Hij nam gas terug en reed op zijn gemak terug naar het villapark. Dertig minuten nadat hij de auto in was gestapt reed hij door de hoofdingang van het park, in de richting van het gehuurde huisje. Zodra hij binnen was liep hij naar de slaapkamer. Hij zijn handschoenen weer aan en pakte hij de onderdelen van zijn wapen uit de rugtas. Deze stopte hij terug in het zwarte koffertje die hij vervolgens weer in de kast legde. De afgelopen dagen had hij nauwkeurig de voorbereidingen voor zijn vertrek getroffen, op nog twee kleine klusjes na. Nadat ook deze geklaard waren stapte hij de badkamer in en draaide de kraan van de douche open. Zijn vlucht naar Amsterdam zou pas begin van de avond vertrekken. Nadat hij zichzelf had geschoren en verder had opgefrist liep hij in zijn zwembroek het huisje uit. In de overtuiging dat er geen sporen van zijn aanwezigheid in Cartagena waren achtergebleven liep hij naar het zwembad. Ook was hij er zeker van dat niemand hem voor, tijdens of na de actie had gezien. Hij was ervan overtuigd dat de politie hem nooit op het spoor zou komen waardoor niets hem in de weg stond om, volgens plan, tot het moment van zijn vertrek nog wat te genieten van zijn tijd in Spanje. Eerst zou hij een poos rustig aan het zwembad gaan liggen om vervolgens halverwege de middag wat te eten in een van de restaurants op het park. Tegen 16.00 uur zou hij vertrekken om ruim op tijd op het vliegveld van Alicante te zijn voor zijn vlucht van 19.00 uur naar Amsterdam. Onderweg naar de luchthaven zou hij de rugtas, met daarin de gebruikte leren handschoenen en de huls, op een afgelegen locatie wegwerken. Eenmaal bij het zwembad ging Jack op een van de ligstoelen zitten. Hij voelde zich ontspannen. In aanloop naar deze klus had hij verwacht dat het plegen van een moord op bevel van het kartel meer met hem zou doen, maar hij constateerde dat dat niet zo was. Aarzeling om de trekker over te halen was er niet geweest en spijt over zijn daad evenmin. Wel had hij rondom de aanslag wat spanning gevoeld, maar niet meer dan te verwachten viel. Daarnaast was het gevoel al snel weer verdwenen. Hij pakte een van zijn telefoontoestellen uit de rugtas en scrolde door zijn contacten totdat hij het nummer van zijn vrouw vond. Geduldig wachtte hij af totdat er aan de andere kant van de lijn opgenomen werd. ‘Met Sanne Janssen.’ ‘Hé, met mij.’ ‘Jack, leuk dat je belt. Hoe is het in Portugal? Gaat de oefening goed?’ In zijn voorbereiding had hij tegen zijn vrouw gezegd dat hij met zijn legereenheid naar Portugal moest om daar deel te nemen aan een gezamenlijke oefening met het leger van het land. De oefening stond in het teken van de voorbereiding op een vredesmissie van beiden landen in Syrië, zo had hij gezegd. De oefening zou ook daadwerkelijk plaatsvinden, net als de daaropvolgende vredesmissie. Het enige waar Jack over had gelogen was zijn eigen deelname. Omdat Sanne niet beter wist dan dat haar man nog steeds in het leger zat zou hij dit als dekmantel gebruiken voor de klussen die hij voor het kartel uit moest voeren. ‘Ja, het gaat wat sneller dan verwacht. Waarschijnlijk zit ik vanavond al in het vliegtuig terug naar Nederland.’ ‘Mooi. Is het allemaal goed gegaan? ‘Ja hoor. Wel veel wachten en een beetje rondhangen, maar de oefeningen zelf waren prima.’ ‘Is al bekend wanneer jullie naar Syrië vertrekken?’ ‘Nee, er is nog geen exacte datum. Het zou zo maar kunnen dat ik binnen een paar dagen al wordt opgeroepen om mij te melden op de basis in Ierland voor de missie. Het kan ook nog een paar weken duren. Tot die tijd kan ik de oproep thuis afwachten. Als ik maar zorg dat ik binnen een dag na de oproep op de basis ben.’ ‘Dat is goed nieuws.’ ‘Hoe is het met de meiden?’ vroeg Jack nieuwsgierig. ‘Prima, ze gaan vanmiddag allebei na school naar een vriendin en worden daarna naar huis gebracht.’ ‘En jij? Hoe is het met jou?’ ‘Goed. Ik ga morgen weer naar het ziekenhuis om een begin te maken met het onderzoek. Vanavond blijft de moeder van het vriendinnetje van Sarah hier eten. Hoe laat denk je thuis te zijn?’ ‘Hopelijk niet te laat. Ik zie je snel,’ zei Jack voordat hij de verbinding verbrak. Hij legde de telefoon weg, pakte zijn boek en bleef nog ruim twee uur aan het zwembad liggen. Rond 14.00 uur stond hij op en liep terug naar het huisje. In voorbereiding op zijn vertrek twee uur later liep hij met een scherpe blik het hele verblijf door. Hij controleerde of hij ergens sporen achter had gelaten die naar hem zouden kunnen leiden. Over vingerafdrukken hoefde hij zich geen zorgen te maken aangezien er kort na zijn vertrek een schoonmaakploeg het huisje in zou trekken om alles grondig schoon te maken. Shane had dat geregeld via zijn Spaanse contacten. Gelijktijdig zou het koffertje met het scherpschutterswapen opgehaald worden.

In het kader van de promotie van mijn tweede boek "Scherpschutter-opkomst" deel in hieronder een hoofdstuk van het boek. Maakt het hoofdstuk je nieuwsgierig naar meer? Het gehele boek is verkrijgbaar in de webshop van uitgeverij boekscout, Boekscout: Scherpschutter van Maarten Bart de Jonge. Veel leesplezier.Op de vlucht (30 juni 2001) ‘Jack, wordt wakker.’ De jongen schok toen hij wakker werd gemaakt door zijn stiefvader. Hij zag aan het gezicht van Ryan dat er iets mis was. ‘Wat is er?’ ‘Weet ik niet zeker. Kom voor de zekerheid maar uit bed en kleed je aan. Hou je stil.’ Terwijl hij zijn trui aantrok hoorde ook Jack geluid buiten de hut. Hij hoorde een tak afbreken en voetstappen. Zo stil mogelijk bleef hij naast zijn bed staan. Ryan, die weer bij de tafel was gaan staan, had zijn pistool in zijn rechterhand. Het geluid van de voetstappen verdween en het werd weer stil buiten. Zowel Jack als Ryan stonden aan de grond genageld om te voorkomen dat ze geluid maakten. Het enige wat te horen was, was het geluid van het doorladen van het pistool van Ryan. Een minuut lang bleef het stil. Ineens klonk er een harde knal en direct vloog de houten deur open. In een reflex richtte Ryan zijn pistool op de deur. Door de rook van het kleine explosief dat gebruikt was om de deur van zijn slot te krijgen, zag hij niets. Toen de rook optrok zag hij door de deuropening het licht van de maan naar binnen schijnen. Verder was er niets te zien. De koude lucht kwam de hut binnen waaien. Gespannen keek Jack naar zijn stiefvader die zijn aandacht geen seconde van de deuropening af haalde en zijn wapen naar voren gericht hield. Hij gebaarde Jack om verder tegen de achterste muur van de hut te gaan staan, zover mogelijk verwijderd van de deur. ‘Blijf daar staan,’ fluisterde hij. Ryan liep voorzichtig naar de openstaande deur. Zijn pistool hield hij voor zich, klaar om te schieten. Twee meter voordat hij bij de deur was werd er van buiten een klein voorwerp de hut in gegooid. Het projectiel ging af en zorgde voor een felle flits. Ryan werd kort verblind waardoor de twee mannen die buiten stonden te wachten hun kans zagen om naar binnen te stormen. Het eerste schot werd gelost en trof Ryan in zijn rechteronderarm, waardoor hij zijn pistool op houten vloer liet vallen. Ondanks het schot slaagde hij erin de voorste man met zijn linkerhand een vuistslag tegen zijn slaap te geven nadat hij zelf de eerste vuistslag van de man had ontweken. ‘Klim het raam uit!’ riep hij tegen Jack, terwijl hij zich zonder ook maar een moment van aarzeling op de tweede onbekende man stortte. De man gooide zijn eigen lichaam tegen dat van Ryan waardoor beiden hard op de grond vielen. In zijn val zag Ryan het grote mes dat zijn tegenstander in zijn linkerhand vasthield. Het lukte hem om een kopstoot uit te delen tijdens de worsteling die ontstond. Ondertussen was het Jack gelukt om de houten luiken van een van de ramen van de hut te openen. De jongen greep naar zijn jachtgeweer, dat hij voor het slapen gaan naast zijn bed had gelegd, en klom behendig het raam uit terwijl een paar meter achter hem zijn stiefvader verwikkeld was in een worsteling met een van twee indringers. De man die als eerste de hut in was komen rennen begon bij te komen en zag hem het nog net voordat hij uit het raam verdween. Nog wat wazig van de vuistslag tegen zijn slaap slaagde hij erin op zijn benen te gaan staan. Hij besteedde geen seconde aandacht aan zijn collega, die in een hevig gevecht met Ryan was verwikkeld, pakte zijn pistool van de grond en stapte op het raam af waar Jack nog geen vijf tellen eerder uit gevlucht was. Eenmaal buiten keek de man om zich heen. Als hij twee tellen later het raam uit was geklommen, had hij gezien hoe zijn doelwit achter een paar dikke bomen verder het dichte bos in verdween. Vliegensvlug bracht de man zijn arm omhoog en haalde twee keer de trekker van zijn wapen over. Beide kogels raakten een van de bomen, waarachter Jack uit het zicht was verdwenen. De man begon aan de achtervolging van de zestienjarige jongen. Ook Ryan hoorde de schoten buiten de hut. Hij vreesde voor de veiligheid van zijn stiefzoon en wist dat hij zo snel mogelijk een eind moest maken aan het gevecht. Hij slaagde erin het mes van zijn tegenstander af te pakken. Het gevecht werd besloten door een messteek in de hand van de onbekende aanvaller. Snel stond Ryan op, liep naar de kast tegen de achterste muur van de hut en pakte heen aantal tie wraps die hij gewoonlijk zou gebruiken voor het vastbinden van de poten van gevangen prooi. Met een van de tie wraps bond hij de polsen van zijn belager aan elkaar vast. Ook bond hij de enkels van de man samen om vervolgens beide aan elkaar vast te binden. Zijn pistool raapte hij op van de grond, stopte het tussen zijn riem, pakte zijn jachtgeweer van tafel en rende de hut uit. Jack keek om zich heen. Terwijl hij zijn volgende stap overwoog gaf hij zichzelf kort de tijd om op adem te komen. Het beetje maanlicht hielp hem te bepalen waar hij was. Zijn achtervolger had hij niet meer gezien sinds hij een kleine twintig minuten geleden vlak achter zich twee kogels in had horen slaan in een van de bomen waar hij langs was gerend. De koude Ierse lucht zorgde voor kippenvel op zijn armen. Om hem heen was alleen de wind te horen die door de boomtoppen blies. Hij bevond zich vier kilometer ten noorden van de hut, nog steeds diep in het bos. Ondanks de ernst van de situatie slaagde hij erin om helder te blijven nadenken en toen hij weer voldoende op adem was besloot hij verder in noordelijke richting te rennen. Terwijl hij door het donker bewoog keek hij scherp om zich heen, met zijn jachtgeweer in de aanslag. Zijn ogen waren inmiddels gewend aan de duisternis, waardoor het hem lukte om zijn omgeving in de gaten te houden. Vierhonderd meter verderop liep het bos over in een open vlakte. Aan de grens van het bos bleef hij weer staan, iets hield hem tegen om de vlakte op te lopen. De dekking van het bos gaf een veilig gevoel. Even overwoog hij om terug richting de hut te gaan in de hoop dat Ryan hem makkelijker zou kunnen vinden. Tijdens zijn gedachte werd de stilte van de nacht opeens doorbroken. Het geluid kwam uit het bos achter hem. In de verwachting de herkomst van het geluid te zien draaide hij zich om. Hij keek het verlaten bospad af opzoek naar beweging maar zag niets. Twee tellen later was het geluid weer te horen. Jack kon niet plaatsen wat hij hoorde maar aarzelende geen seconde meer, draaide zich weer om en rende in hoog tempo de open vlakte op. De angst sloeg toe, vooral toen hij een derde keer hetzelfde geluid hoorde. Het licht van de maan en de sterren was te beperkt om goed te zien waar hij heen rende maar dat weerhield hem er niet van om zo snel mogelijk de afstand tussen hem en het bos af te leggen. Vlak nadat hij het krakende geluid voor de derde keer hoorde klonk er een doffe knal achter hem. Het geluid van het geloste schot vulde de stille nacht. Tweehonderd meter bij het bos vandaan draaide hij, tijdens het rennen, zijn hoofd om te zien of hij achter zich iets kon zien. Op dat moment verloor hij zijn evenwicht en kwam met een harde klap op de grond van het smalle pad terecht, dat tussen het hoge gras doorliep. Zijn voorhoofd sloeg tegen een steen waardoor hij meteen begon te bloeden. Al snel stroomde een grote hoeveelheid bloed vanuit de wond over zijn gezicht naar beneden. De eerste poging om op te staan mislukte, een stekende pijn in zijn rechterenkel maakte het onmogelijk. Na een blik richting zijn benen werd duidelijk wat de pijn in zijn enkel had veroorzaakt, hij was tijdens zijn vlucht in een konijnenhol gestapt. Achter hem doorbrak een lichtbundel de duisternis. Het licht van de zaklamp scheen vanuit het bos de open vlakte op. Zodra hij het licht zag begon hij te tijgeren. Eenmaal tussen het hoge gras deed hij een poging om te zien waar de lichtstraal vandaan kwam. ‘Jack O’Hara!’ De stem kwam vanuit het donkere bos. Verschrikt keek Jack op. Zodra zijn naam een tweede keer werd geroepen, raakte de jongen in paniek. Het was een hele poos geleden dat hij de naam O’Hara had gehoord en nog langer geleden dat hij deze in combinatie met zijn voornaam had gehoord. Hij verbeet de pijn in zijn enkel, slaagde erin nog verder het hoge gras in te tijgeren en hield zich zo stil mogelijk. Door het vochtige gras kreeg hij het nog kouder dan hij het al had, maar hij bleef liggen waar hij lag zonder zich te verroeren. Het bloed van zijn hoofdwond had inmiddels meer dan de helft van zijn gezicht roodgekleurd. Met zijn shirt veegde hij het bloed voor zijn ogen weg terwijl hij gespannen tussen hij hoge gras lag. Boven zijn hoofd scheen het licht van de zaklamp van rechts naar links. Weer werd de naam Jack O’Hara geroepen. Dankzij zijn getrainde oog was het Ryan vrij snel gelukt om het spoor van de achtervolger van Jack op te pakken. Op het smalle pad door het bos waren de voetstappen van zowel Jack als zijn achtervolger zichtbaar in het licht van de zaklamp van de rechercheur. Het spoor liep noordwaarts, steeds verder van de hut vandaan. Ryan volgde het smalle pad dat recht tussen de dikke bomen van het bos liep. Aan het spoor te zien hadden zijn stiefzoon en zijn achtervolger ook over dit pad gelopen, lang geleden kon het niet geweest zijn. Ryan verhoogde zijn. Met zijn zaklamp naar beneden schijnend merkte hij dat de grond steeds droger werd, waardoor het moeilijker werd om de sporen te onderscheiden. Na twintig minuten achtervolgen kwam hij tot stilstand, hurkte neer en scheen met zijn zaklamp op de grond voor zich. Zijn oog viel op een paar voetafdrukken in de aarde van het pad die gezien de grootte zeker niet van Jack waren. Hij nam een aantal seconden de tijd om de afdrukken te onderzoeken. Uit het niets werd de stille nacht bruut verstoord door een harde knal. Het geluid weerklonk in het bos. Met een ruk kwam Ryan weer overeind en keek zorgelijk om zich heen. Zijn zestienjarige stiefzoon was ergens in deze weidste omgeving op de vlucht voor een gewapende onbekende man met een onduidelijk doel. Door de echo van het schot was het moeilijk om op te maken waar het vandaan kwam. Na nog een laatste blik op de voetafdrukken begon hij te rennen, zijn jachtgeweer in zijn rechterhand en de zaklamp in de linker. Zijn gedachten volgden elkaar in hoog tempo op terwijl hij het smalle bospad afrende in de richting van de noordelijke rand van het bos. Ryan wist dat Jack bekend was met dit deel van het bos en met de open vlakte waar het bos op uit kwam. De kans was groot dat de jongen in zijn vlucht naar bekend terrein zou gaan, bedacht hij zich. Na anderhalve kilometer eindigde het bos abrupt en veranderde het landschap. De rechercheur bleef aan de rand van het bos staan en keek om zich heen in een poging de verdere vlucht van zijn stiefzoon in te schatten. Zijn blik gleed over de open vlakte voor zich. Het licht van zijn zaklamp viel op een klein voorwerp op de grond een meter voor zijn voeten. Hij ging door zijn knieën en veegde de aarde weg rond het kleine voorwerp. Toen hij zag wat het was keek hij de open vlakte over. Niets te zien, niets dat duidde op de aanwezigheid van Jack of die van zijn achtervolger. Ineens werd de stilte doorbroken door een tweede doffe knal, snel gevolgd door nog een schot. Nog geen twee tellen later rende Ryan de open vlakte op in de richting vanwaar hij dacht het schot te hebben gehoord. Terwijl hij gehaast door het gras liep stopte hij zijn zaklamp weg, slingerde hij zijn jachtgeweer aan de schouderband op zijn rug en pakte hij zijn handvuurwapen uit de holster op zijn heup. Met het wapen voor zich uit gericht speurde hij, met behulp van het licht van de maan, de omgeving af. Dertig meter van de rand van het bos af bleef hij weer stil staan. Heel vaag kon hij een aantal tientallen meter schuin voor hem een gestalte onderscheiden. Ryan hurkte voorzichtig neer. Met zijn rechterhand hield hij zijn pistool op de gestalte gericht terwijl hij met zijn linkerhand de zaklamp weer pakte. Hij bracht de zaklamp omhoog en hield hem vlak onder het wapen. ‘Handen omhoog!‘ riep hij. Met een klik zette hij de gestalte, die met zijn rug naar hem toestond, in het licht. Jack draaide zich moeizaam om en keek met zijn handen omhoog richting zijn stiefvader. ‘Jack! Ryan stond op en rende op de jongen af. Opgelucht sloot hij hem in zijn armen. Hij zag dat zijn stiefzoon geen gewicht op zijn linkerbeen zette en dat zijn gezicht rood van het bloed was. Bezorgd keek hij de hoofdwond na. ‘Wat is er gebeurd? Ben je oké?’ ‘Ja.’ Vijf meter voor de voeten van de zestienjarige Jack lag het levenloze lichaam van zijn achtervolger. Ryan liep op de man af, hurkte neer bij het lichaam en controleerde of hij een pols voelde. In de rug van het slachtoffer zaten twee kogels een paar centimeter uit elkaar. Hij keek achterom en zag in het licht van zijn zaklamp de geschrokken blik van zijn stiefzoon die hem met grote ogen aan keek. De jongen stond aan de grond genageld en hield, zonder enige uitdrukking op zijn gezicht, de verrichtingen van Ryan in de gaten. ‘Is hij dood?’ ‘Ja, ik voel geen hartslag meer.’ Ryan draaide zich om en richtte zijn blik op het jachtwapen in de handen van Jack. De jongen ging op de bebloede steen zitten waar hij een kleine tien minuten geleden zijn hoofd tegen had gestoten. Hij wist duidelijk niet wat hij aan moest met de situatie. ‘Wat moeten we nu doen?’ vroeg hij zachtjes toen hij zijn stiefvader weer aankeek. ‘Kom, we gaan terug naar de hut. Het is goed jongen, we lossen dit wel op. Hier, trek mijn jas aan. Je zult het wel koud hebben.’ Jack trok de jas aan terwijl Ryan uitgebreid naar de hoofdwond keek. Hij trok zijn trui en shirt uit. Vervolgens trok hij zijn trui weer aan en gebruikte zijn shirt om tegen de wond te drukken. ‘Hou deze tegen de wond aan gedrukt. Kan je lopen?’ Al snel bleek dat de jongen niet in staat was gewicht te zetten op zijn gewonde rechterenkel. Er was geen tijd te verliezen, wist Ryan, terwijl hij zijn wapen terug in zijn holster stopte. Hij besloot zijn stiefzoon te dragen, er zat niets anders op. Met Jack op zijn rug liep Ryan in gestaag tempo terug naar de hut. Ze lieten het lichaam tussen het hoge gras liggen en liepen het bos weer in. Met zijn jachtgeweer in zijn hand liep hij de korte route terug naar de hut. Ook Jack hield zijn wapen gereed om te schieten voor het geval het nodig zou zijn. Gedurende de terugtocht hielden ze zich zo stil mogelijk, terwijl ze de omgeving scherp in de gaten hielden. Drie kwartier later zagen ze de hut verschijnen tussen door bomen door. De aanblik van de hut met de opengeslagen deur bezorgde Jack een rilling over zijn rug. Zijn gedachten gingen terug naar het moment dat de twee onbekende mannen de deur hadden opgebroken en op hem en zijn stiefvader af waren gekomen. Alles was zo snel gegaan en hij had nauwelijks de tijd gehad om te kunnen reageren op de situatie. De gedachten deden zijn gemoedstoestand geen goed. Er was niet veel over van zijn onbevreesde houding en de blik van de openstaande deur gaf hem geen goed gevoel. Hij schok op uit zijn gedachten zodra het geluid van het schot het donkere bos vulde. ‘Waarschuwingsschot,’ was het enige wat Ryan zei terwijl zijn geweer liet zakken en voorzichtig verder liep. Bij de deur aangekomen richtte hij zijn geweer naar binnen, op de man die hij vastgebonden op de grond achter had gelaten. De man keek hen aan met een kille, lege blik in zijn ogen toen Ryan met Jack op zijn rug door de deuropening de hut binnen kwam lopen. Hij zette de jongen neer op de bank in de hoek van de hut en pakte de verbandkoffer die aan de muur hing om vervolgens te beginnen met het schoonmaken van de hoofdwond. Daarna keek hij de enkel van zijn stiefzoon na. ‘Die is verzwikt zou ik zeggen. De enkel is al flink dik. Helaas hebben we niets om te koelen maar we laten de enkel zo snel moeilijk nakijken door een arts. Oké? Het komt goed. Nog even volhouden, ik haal je hier zo snel mogelijk weg.’ Ryan richtte zijn aandacht weer op de man die op de grond lag. Hij zette een stoel naast hem neer, sneed de tie wraps door waarmee de polsen en de enkels van de insluiper aan elkaar vast waren gebonden en zette hem hardhandig op de stoel. Zelf pakte hij een tweede stoel en ging tegenover hem zitten. Het mes, dat gewoonlijk gebruikt werd om gevangen vis of wild mee schoon te maken, had hij van de tafel gepakt voordat hij was gaan zitten. De onbekende man keek naar het mes en keek toen naar Ryan. ‘Wie ben je?’ Terwijl hij de vraag stelde richtte Ryan het lemmet van zijn mes op de man die voor hem zat. De twee zaten nog geen meter van elkaar af. Jack keek vanaf de bank toe hoe de normaal zo zachtaardige Ryan dreigend voor de onbekende man zat. Ryan keek zijn gevangene strak en doordringend aan, terwijl hij het mes met grote kracht in de zitting van de stoel stak, een aantal centimeter verwijderd van het rechterbovenbeen van de insluiper. Het mes bleef rechtop in het hout staan. Ryan had informatie nodig en was duidelijk niet van plan om daar lang op te wachten. Tien minuten later keek hij in de richting van de bank die in de hoek van de hut stond. ‘Heb je alles?’ Jack knikte. ‘Mooi zo, we kunnen niet meer wachten op zonsopkomst. Ik loop liever niet in het donker maar we moeten nu weg. Hoe eerder we in de buurt van de hoofdingang van het park zijn hoe eerder we weer voldoende signaal hebben om te bellen.’ ‘Wat gebeurt er met hem?’ vroeg Jack, wijzend naar de man die weer vastgebonden op de grond lag. ‘Die blijft waar hij ligt totdat hij opgehaald wordt.’ Met de wandelstok die Ryan had gemaakt van een dikke tak die hij net voor de deur van de hut had gevonden, lukte het Jack om te lopen zonder te veel gewicht op zijn verzwikte enkel te zetten. Twee uur voor zonsopgang liepen de twee bij de hut vandaan, steeds verder het bos in. De wandeltocht van zestien kilometer liep langs de open vlakte waar de neergeschoten achtervolger van Jack lag. ‘Rust maar even uit. Ik moet even wat regelen en ben over zo’n vijf minuten terug. Hou je wapen klaar. Als je iets niet vertrouwt schiet je in de lucht en dan kom ik eraan,’ zei Ryan. Jack zag zijn stiefvader de duisternis in lopen en tussen het hoge gras verdwijnen. Hij verstevigde zijn grip om zijn jachtgeweer en keek om zich heen. Een aantal tellen later ging het licht van een zaklamp aan verderop in het bos. Het licht bewoog zich steeds verder van het smalle pad af waar Jack op de dikke stam van een omgezaagde boom zat. Elk geluid dat hij hoorde deed hem opschrikken. Rechts van hem liep het pad het donkere bos in en aan zijn linkerkant verder de open vlakte op. Hij voelde zijn hartslag in zijn borstkas bonzen en zijn ademhaling werd zwaar en snel. De kolf van zijn geweer zette hij tegen zijn rechterschouder en de loop richtte hij het bos in, in het verlengde van het smalle pad. Met zijn rechterduim zette hij het wapen op scherp. De wijsvinger van zijn rechterhand gleed richting de trekker terwijl hij naar het licht bleef kijken. Ineens ging het licht uit. Minutenlang lang bleef hij bewegingloos zitten. Het zweet brak hem uit en de druppels begonnen langzaam van zijn gezicht af te lopen. Al zijn aandacht ging uit naar het silhouet dat hij op zo’n dertig meter afstand midden op het pad zag staan. Wat het was kon hij niet onderscheiden. Het leek niet dichterbij te komen, maar het verdween ook niet.

Amsterdam is onze hoofdstad en wellicht de mooiste stad die ons land kent. Helemaal objectief ben ik daar overigens niet in, maar volgens mij zullen veel mensen het met mij eens zijn dat er genoeg moois te bewonderen is in de hoofdstad. Neem de Dam, het Rokin, de Zeedijk, Nieuwmarkt, Centraal Station, de Amstel en de grachten van de binnenstad. Het Vondelpark, de verschillende musea, het Museumplein, het Olympisch stadion en het Amsterdamse Bos. (enigszins) Interessant: het heet het Amsterdamse Bos, maar het bos ligt vooral binnen de gemeentegrenzen van Amstelveen. De gemeentegrens ligt iets ten noorden van de Bosbaan. Helaas kent de hoofdstad ook nadelige kanten, maar het goede aan de stad staat gelukkig nog steeds op de voorgrond.Volgend jaar bestaat Amsterdam 750 jaar. Lang heb ik gedacht dat de hoofdstad een van de oudste steden van Nederland was. Niet de oudste, dat wist ik dan weer wel, maar zeker top 10 dacht ik altijd. Nee hoor. Een zeer kort onderzoekje levert al snel 10 steden op die ouder zijn dan onze hoofdstad. Waarschijnlijk een stuk meer, maar ik ben gestopt met zoeken. Amsterdam mag de titel van de oudste stad van het land dan niet dragen, maar heeft wel een andere titel. Die is wat minder leuk. De hoofdstad heeft de twijfelachtige eer de hoogste criminaliteitscijfers van Nederland te hebben. Op zich niet onverwacht voor een hoofdstad. De meest voorkomend vorm van misdaad in de stad is kleine diefstal. Het is een (extreem) drukke stad en een zak is zo gerold helaas.De hoofdstad kent ook ernstigere criminaliteit, zoals vele hoofdsteden in de wereld. Drugscriminaliteit is hier één van de misdaden die de stad kent. Het Parool kwam in het afgelopen voorjaar met een interessant artikel waarin te lezen valt dat er in het riool van onze hoofdstad hoge concentraties van MDMA en cocaïne worden gevonden. Er wordt gezegd dat 10% van de volwassen Amsterdammers cocaïne gebruikt. Daarnaast zien veel buitenlanders onze hoofdstad als drugsparadijs. Dit als gevolg van het gebruik van marihuana en harddrugs als XTC, heroïne en cocaïne. Al die drugs moeten ergens vandaan komen. Het is allemaal (behalve de wiet dan) illegaal, maar er is aanbod genoeg. De vraag is er blijkbaar ook.Zoals alle steden kent Amsterdam problemen. Die zijn overal. Het ene probleem is groter dan het andere en wat voor sommige een (groot) probleem is, is voor een andere nauwelijks of geen probleem. De hoofdstad heeft geweldige dingen te bieden. Zoals gezegd heeft in mijn ogen de leuke kant nog altijd (ruime) voorsprong op de minder leuke kant. Zelf heb ik ruim 10 jaar dagelijks van het Centraal Station, via de Geldersekade, de Nieuwmarkt, de sint antoniesbreestraat en de Zwanenburgwal naar het stadhuis (de stopera) mogen wandelen. Altijd een leuke wandeling en, ondanks het vroege tijdstip, genoeg te zien. Op de terugweg wisselde ik de Geldersekade meestal in voor de Zeedijk. Voor mij zal de Zeedijk altijd een bijzonder stukje Amsterdam zijn. Het enige jammere aan mijn tijd in Amsterdam is dat het stadhuis niet op de Dam stond, maar gevestigd was op het Waterlooplein. Overigens ook een mooie locatie, maar net iets minder. Voor een werkplaats op de Dam ben ik zo'n 200 jaar te laat in dienst bij de gemeente Amsterdam gegaan.Ik hou van feitjes die absoluut niet noodzakelijk zijn om te kennen. Eén van de vele leuke feitjes van Amsterdam is dat het smalste huis van Europa er staat. Deze is 2.02 meter breed. Vrij nutteloos om te weten, maar wel leuk. Als we het over interessante wetenswaardigheid hebben dan kijken we naar de Munttoren. Deze maakte vroeger deel uit van de Regulierspoort, een van de drie hoofdpoorten van de vestingwerken van Amsterdam. Onze hoofdstad is gebouwd op gewonnen moerasland. Ontelbare palen houden alles op zijn plaats. Men zegt dat alleen al het Paleis op de Dam met een kleine 14.000 palen op zijn plaats wordt gehouden. Overigens zijn de gebouwen in Venetië ook op palen gebouwd. Onze mooie hoofdstad wordt het "Venetië van het noorden" genoemd. Natuurlijk niet (alleen) om de vergelijking met gebouwen op palen, maar om de grachten in de stad. Eigenlijk zou Amsterdam niet "het Venetië van het Noorden" genoemd moeten worden, maar Venetië "het Amsterdam van het Zuiden". Wij hebben meer grachten. Maar ja.Amsterdam is en zal ongetwijfeld altijd een uniek stuk Nederland blijven. De stad is voer voor verschillende boeken en dat begrijp ik maar al te goed. Smalle straatjes, vele grachten, aansprekende gebouwen en architectuur, mysterie en een bijzondere internationale status.

De grootste cocaïnevangst in de Nederland heeft een straatwaarde van 600 miljoen euro. Deze is in 2023 in de haven van Rotterdam gedaan. De drugs zaten verstopt tussen een vracht bananen. De vracht was afkomstig uit Ecuador. Dit is (voor mij) een bijna niet te bevatten bedrag. In een poging dit bedrag beter op "waarde" te schatten, ben ik op onderzoek uit gegaan. 600 miljoen euro is/zijn: de kosten voor de samenleving als gevolg van fietsendiefstal; de geschatte uitvoeringskosten voor gemeenten van het klimaatakkoord (2024); het bedrag dat Nederland terugkrijgt van Brussel aan teveel betaalde douanerechten; het bedrag dat is gestolen uit het EU-coronaherstelfonds; de geschatte kosten van een hogesnelheid treinverbinding tussen Amsterdam, Parijs en London; het bedrag waarvoor de NAVO in 2024 draagbare luchtdoelrakketen aanschaft voor Oekraïne; de benodigde kosten voor de ontmanteling van de kerncentrale in Borssele; Heb ik nu een beter beeld bij 600 miljoen euro? Niet echt, maar wel interessantIedereen kent de gevaren van de wereldwijde drugshandel. De meest in het opspringende zijn het (externe) geweld waarmee de illegale handel regelmatig gepaard gaat, liquidaties, bizarre geldbedragen en grote drugsvangsten die in de media vermeld worden. Ook horen we steeds vaker berichten van drugsafval dat achtergelaten wordt, met alle gevolgen van dien. In Nederland is in de periode van 2017 tot en met 2020 meer dan een miljoen kilo aan drugsafval aangetroffen. In 2023 zijn er 23% meer dumpingen van drugsafval geregistreerd ten opzichte van het jaar daarvoor. Deze dumpingen zijn gevaarlijk voor de mensen in de directe omgeving van de vondst, schadelijk voor het milieu en kunnen zelfs risico's opleveren voor onze drinkwatervoorzieningen.De internationale drugshandel draagt bij aan gezondheidsproblemen in Nederland. De ene vindt deze gezondheidsproblemen groot, de ander vindt het meevallen in vergelijking tot andere problemen. In 2022 zijn er ruim 330 personen in Nederland overleden door drugsgebruik. Naar schatting zijn er in 2021 bijna 2.400 mensen in ons land overleden als gevolg van alcoholgebruik. De gevolgen van roken veroorzaken jaarlijkse 20.000 sterfgevallen in het land. Hoewel het drugsgebruik in ons land zeker niet laag is, is de drugsproblematiek in Nederland niet groter dan in de meeste buurlanden.Jaarlijks komen er grote hoeveelheden cocaïne Nederland binnen. Een groot deel hiervan in niet bestemd voor de Nederlandse markt. Dit kostbare "witte goud" wordt gewonnen uit de bladeren van de cocoplant. De plant groeit in Columbia, Bolivia en Peru. Via verschillende landen en eilanden in deze omgeving wordt cocaïne naar Europa gesmokkeld. De belangrijkste invoerhavens liggen in België, Nederland, Spanje en Portugal. Schattingen laten zien dat jaarlijks zo'n 3,5 miljoen Europeanen cocaïne gebruiken, in totaal 120.000 kilo. De drugshandel levert ook voor de handelaren risico's op, maar die zijn de moeite waard. In Zuid- Amerika levert een kilo coke zo'n 3.000 euro op. In Europa kan de prijs per kilo op straat stijgen tot 100.000 euro.

Naast de promotie van het tweedelige Scherpschutter verhaal werk ik hard aan een nieuw manuscript. Zelf vindt ik dit het leukste van schrijven. Geen stress rond het zoeken van een uitgever of het zo goed mogelijk promoten van het boek ect, ect. Gewoon lekker ontspannen verhalen verzinnen, van alles onderzoeken en proberen zo goed mogelijk op papier te zetten. De hoop is natuurlijk dat een uitgever (het liefst boekscout) dit manuscript wil hebben en omtovert tot mijn vierde thriller. De komende periode zal ik, naast de promotie van het tweedelig Scherpschutter verhaal, jullie in deze blog meenemen in het werk aan het manuscript. Dit doe ik voornamelijk door locaties en onderwerpen van dit nieuwe verhaal te beschrijven.In dit vierde manuscript probeer ik vijf verhalen samen te laten komen in één grote. Eerder heb ik het in deze blog gehad over het schrijven van korte verhalen. Zo ben ik dit keer ook begonnen. Vijf korte verhalen, elke gebaseerd op een personage. Overigens heb ik er meer geschreven, maar ik heb ervoor gekozen om er vijf te gebruiken voor dit manuscript. Vervolgens werk ik die vijf verhalen uit en knop ik ze, d.m.v. een rode draad, aan elkaar. Dat is, heel kort door de bocht, de basis van het verhaal.Het manuscript heeft de werktitel "De Jager". Op dit moment ben ik tevreden met die titel, maar deze staat nog niet in beton gegoten. Een titel moet, naar mijn menig, kort en krachtig de sfeer van het verhaal neerzetten. Het moet een potentiele lezer direct aanspreken en nieuwsgierig maken. Ook de combinatie van de titel en de cover moet goed zijn. Het moet bij elkaar passen en elkaar aanvullen. Zelf denk ik dat zowel de cover als de titel van mijn drie eerdere thriller erg goed bij het verhaal passen en een juiste sfeer neerzetten. Bijgevoegd een foto van de cover van mijn derde boek. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat ik vindt, het gaat vooral om het oordeel van de lezer :). Hoe de cover eruit gaat zien voor dit (hopelijk) vierde boek, geen idee. Dat is voor latere zorg.Door potentiele lezers mee te nemen in een aantal aansprekende locaties en onderwerpen van dit nieuwe verhaal hoop ik jullie nieuwsgierig te maken naar het toekomstige boek. Daarnaast helpt het mij in het nog verder onderzoeken van deze plekken of onderwerpen. Ook biedt deze blog de mogelijk dat lezers van de artikelen erop kunnen reageren. Iedereen die dat wil kan een reactie plaatsen bij de artikelen. Dat is natuurlijk hartstikke leuk.

Afgelopen vrijdag ben ik geïnterviewd over mijn twee meest recente boeken, "Scherpschutter-opkomst" en "Scherpschutter-jacht". Leuk om te doen en heel fijn om op deze manier de gelegenheid te krijgen om te vertellen over de boeken. In het interview geef ik ook voor de eerste keer een topje van de sluier over mijn nieuwste manuscript, die hopelijk leidt tot een vierde boek. Hieronder is het interview te lezen.Interview Maarten Bart de Jonge - Boekrecensies Blog

Jack werd wakker met het nieuws dat het gehele vliegverkeer in de wijde omgeving van het land stillag. Dat was een directe gevolg van de uitbarsting van de Eyjafallajökull vulkaan. Naast het compleet stilgelegde vliegverkeer werd duidelijk dat de uitbarsting tot grote overstromingen had geleid, er meerdere dorpen waren geëvacueerd en dat er één dorp op het punt stond geconfronteerd te worden met een gloeiend hete lavastroom. Door een aswolk die 8 kilometer hoog de atmosfeer in was geblazen was kort na de uitbarsting het luchtruim boven een groot deel van Noord- Europa gesloten. Uit de nieuwsberichten maakte Jack op dat het onduidelijk was hoe lang deze sluiting aan zou houden. Het aantal geannuleerde vluchten nam snel toe.Door de gevaren voor vliegtuigen van vooral de bijzonder hoge aswolk bleven een groot aantal toestellen noodgedwongen aan de grond. Het vulkanische as bestond uit gesteente, kristallijn materiaal en vulkanisch glas. Hierdoor wordt de as erg zwaar waardoor grote schade kan ontstaan aan vliegtuigen als het neervalt. De as kan terecht komen in de motoren waardoor deze uitvallen. Omdat vulkaanas elektrostatisch is kan de as stroringen veroorzaken aan de elektronische instrumenten en meetapparatuur blokkeren. Het scherp materiaal in het as kan de ramen van een vliegtuig doen barsten.Jack wist direct dat het geen zin zou hebben om naar het vliegveld te vertrekken. Het besluit om dat dan ook niet te doen was snel genomen. Hij moest een andere manier vinden om het eiland zo snel mogelijk te verlaten. Eén van zijn slachtoffers was kort na de moord van 56 uur geleden ontdekt. Vermoedelijk was het lichaam in beslag genomen door de autoriteiten ten behoeve van het uitvoeren van onderzoek. Dat het onderzoek hen op het spoor van de dader zou brengen was niet heel groot. Toch was het niet verstandig om al te lang in het land te verblijven.Het enigste voordeel van de uitbarsting was dat de kans dat het tweede en derde slachtoffer gevonden zouden worden nog kleiner was geworden. Als deze al gevonden zouden worden, dan was het in ieder geval zo goed als onmogelijk dat dit op korte termijn zou gebeuren. Dat gaf extra tijd om van het eiland af te komen. Kostbare tijd. Jack liep op zijn gemak naar het ontbijtbuffet. Tijdens het eten nam hij de tijd om telefonisch een alternatieve terugreis te organiseren. Het kostte een kleine 20 minuten om een plek, inclusief een slaapplaats, te reserveren op de veerboot van IJsland naar Denemarken. De mazzel voor Jack was dat het zaterdag was, de dag dat de boot om 21.00 uur zou beginnen aan de wekelijkse overtocht. In het tweede telefoongesprek werd duidelijk dat het autoverhuur bedrijf akkoord ging met het achterlaten van de gehuurde auto op de vertrekplaats van de veerboot. De auto zou Jack, tegen een aanzienlijke vergoeding, achter mogen laten op een parkeerplaats aan de rand van het oogverblindend mooie dorp van Seyóisfjöróur.Met een aantal omleidingen als gevolg van overstroomde of beschadigde wegen reed Jack in exact 10 en een half uur naar zijn bestemming. Eenmaal in zijn slaapvertrek legde hij zijn reistas op het tweepersoonsbed. Naast de nodige kleren lagen er drie kartonnen mappen in. Deze moesten nog vernietigd worden. Hiervoor was nog geen tijd geweest, aangezien er gehaast moest worden om de boot te halen. De mappen bevatte foto's en informatie over de drie mannen die op IJsland de afgelopen dagen om het leven waren gebracht. De verwachtte weerstand was hierbij uitgebleven. Uit de geleverde informatie over de slachtoffers bleek dat alle drie banden hadden met de handel in drugs. Het strafblad van alle drie was vrij beperkt, maar de verdenkingen schetste een ander boek. De verdenkingen waren gebaseerd op nagenoeg zekerheden, maar deze waren nooit bewezen.De boot vertrok exact om 21.00 uur. Deze zou binnen een kleine drie dagen, via de Faeröer eilanden, naar het Deense Hirtshals varen. Door de haastige rit van Reykjavik naar Seyóisfjöróur had Jack sinds het vroege ontbijt niets gegeten. Gelukkig gaf de boot voldoende gelegenheid om wat te eten. Jack sloot de avond af op het balkon van zijn slaapvertrek. Hij legde de drie kartonnen mappen in de leeggehaalde prullenbak en stak een lucifer aan. Lang duurde het niet voordat de mappen vlam vatte. Binnen een minuut waren de foto's en de andere informatie in vlammen opgegaan.Eenmaal in Denemarken vertrok jack zo snel mogelijk met een taxi. Hij liet zich naar het dichtstbijzijnde treinstation brengen. Gezien de omstandigheden rond het luchtruim boven Europa was hij geheel afhankelijk geworden van vervoer per trein. Gevolg was een tijdrovende terugreis met aanzienlijk wat overstappen richting Nederland. Tevreden met zijn geslaagde reis naar IJsland gunde Jack zichzelf de tijd om te ontspannen terwijl de trein in alle rust door het mooie Deense landschap reed, steeds verder in de richting van de hoofdstad. Het feit dat zijn slachtoffers doorgewinterde criminelen waren was voor hem rechtvaardiging voor zijn daden.Hiermee sluit ik de uitdaging af om in zes artikelen een kort verhaal te schrijven. Ga ik het korte verhaal gebruiken in een toekomstig boek? Wie weet, ik kan het er altijd bij pakken, uitwerken, verbeteren waar nodig. Met deze zes artikelen heb ik een basis gelegd voor een verhaal. Met het nodig onderzoekswerk, uitbreiden van scènes en het toevoegen van spanning zou ik dit prima kunnen gebruiken bij een nieuw manuscript. Het is in ieder geval een goede manier om te oefenen met gedachten op papier te zetten, het is leuk om op deze manier te schrijven en hopelijk ook vermakelijk om te lezen.

Als auteur probeer ik altijd zo feitelijk mogelijk scènes in mijn boeken te beschrijven. Dit vooral om zo goed mogelijk een sfeer neer te zetten of de lezer mee te nemen in bepaalde scènes. Eén van de grootste complimenten die ik heb gekregen; "je voelt je als lezer bijna onderdeel van het team". Dit was naar aanleiding van mijn twee meest recente boeken, waarin een elite team en de hoofdpersonage verschillende gevaarlijke missies uitvoeren.Het feitelijk beschrijven van scenes, situaties of locatie is mogelijk door het doen van onderzoek. Door deze drang grijp ik alle kansen aan om de thema's uit mijn boeken zo goed mogelijk te onderzoeken. Tijdens de promotie van mijn meest recente twee boeken heb ik een bijzonder aanbod gekregen. Zo mocht ik mee met een instructeur van een schietbaan. In mijn boeken komen wel eens wapens voor, wordt wel eens geschoten met een wapen. Als je zelf eens geschoten hebt kan je natuurlijk beter en heel gedetailleerd beschrijven hoe zoiets werkt.Los van een keer kleidruivenschieten, had ik nog nooit geschoten. Eerlijk gezegd had ik mijn twijfels zo in in moest gaan op het aanbod. Toch heb ik het gedaan. De avond begon met een uitgebreide veiligheidsinstructie. Een deel is herkenbaar door al het onderzoek dat ik heb gedaan en een groot deel is nieuw. Dat is natuurlijk zeer waardevolle informatie. De instructeur legde alles heel duidelijk uit en gaf geduldig antwoord op mijn (af en toe wat suffige) vragen.De volgende stap was om de schietbaan op te gaan. Eerst met een pistool. Het in de hand hebben van een geladen handvuurwapen is één van de meest aparte ervaringen tot nu toe. Ik betrapte mezelf op een verhoogde hartslag. Heel geduldig werd de basis uitgelegd. Als belangrijkste de noodzakelijke veiligheidsstappen, maar ook het vasthouden en het laden van het wapen, de schiethouding, ademhaling, het richten, het overhalen van de trekker en het controleren van het geschoten wapen. Een hele bijzondere ervaring, ook wel wat zenuwslopend moet ik eerlijk zeggen.In mijn boeken komen ook scherpschutterswapens voor, de titel zegt het al :). Aan het eind van de avond had ik tot mijn eigen verbazing het wapen te zien op de foto in mijn hand. Vrij onwerkelijk om achter zo'n wapen te liggen, om het geluid van een afgevuurde kogel te horen, de terugslag te voelen en om de geur van het schot te ruiken. Al met al een zeer goed en aparte avond van onderzoek.

De uitdaging is om zes artikelen te schrijven om gezamenlijk één kortverhaal te vormen. Er zijn er 4 geschreven. Nog 2 te gaan. Dat betekent dat het tijd is om richting een afsluiting te schrijven. Ik doe een poging en dan zien we in het 6de artikel wel hoe verder.Jack draaide met hoge snelheid de weg op. Eenmaal op de nummer 1 snelweg trapte hij het gaspedaal nog verder in. Zijn bestemming lag 147 kilometer in noordwestelijke richting. In de achteruitkijkspiegel van de gehuurde auto was te zien hoe de aswolk steeds verder de lucht in klom. De donkere hemel werd fel verlicht door de lava dat met grote kracht meters hoog de lucht in spuwde. Jack was voor weinig bang, maar de aanblik van al het natuurgeweld achter hem gaf hem een zeer beangstigend gevoel.Eén uur later reed Jack de buitenste wijk van de hoofdstad in. De navigatie gaf aan dat er nog 14 kilometer afgelegd moesten worden om het hotel te bereiken. In de geboekte kamer zou de Ier de nacht doorbrengen. De volgende ochtend werd hij om 10.00 uur verwacht op het internationale vliegveld van het land. 2 uur later zou de lijnvlucht vertrekken naar Nederland. Jack parkeerde zijn auto in de parkeergarage van het hotel, zo'n 300 meter verwijderd van de hoogste en bekendste kerk van IJsland. Zodra hij zijn hotelkamer instapte zette hij de televisie aan opzoek naar het laatste nieuws van de uitbarsting.Na een stand van zaken van de evacuaties in de omgeving van de Eyjafjallajokull gletsjer en een uitleg over de verschillende wegafzettingen die inmiddels van kracht waren, volgde een toelichting over de uitbarsting. Hoewel hij de taal niet beheerste werd al snel duidelijk dat de uitbarsting heviger was geworden. Deze ging gepaard met zware aardbevingen. De activiteit in het in het gebied was een stuk heviger dan op het moment dat Jack zo'n anderhalf uur geleden de nummer 1 snelweg opdraaide. De update over de ondergrondse situatie in het land werd afgesloten met het bericht dat de uitbarsting tot nu toe beperkt bleef tot de bergpas iets ten oosten van de Eyjafjallajokull gletsjer. Wel bleven de risico's groot dat de activiteit in het gebied zou leiden tot een grotere uitbarsting van de 1.651 meter hoge stratovulkaan verborgen onder het ijs.Na de nieuwsberichten een aantal uur te hebben gevolgd besloot Jack te gaan slapen. Snel checkte hij alvast in voor zijn vlucht de volgende ochtend waarna hij ging liggen. Gerust was hij niet met de situatie. Zo snel mogelijk moest hij weg. Terwijl hij sliep nam de seismologische activiteit in de directe omgeving van de fimmvórouhals bergpas nog een keer fors toe. De hulpdiensten in het gebied hadden inmiddels meerdere dorpen ten zuiden van de gletsjer geëvacueerd. Ze waren begonnen kort na het gehaaste vertrek van Jack het gebied uit. De uitbarsting verhoogde het risico op overstroming gelet op het grote hoeveelheid smeltwater. Kort nadat er lava uit de spleetvulkaan op de bergpas was begonnen te spuwen, werd een snelle stijging van het waterpeil van de nabijgelegen rivier Krossá gemeten. Niet alleen het peil steeg in korte tijd aanzienlijk, ook de temperatuur van het water steeg binnen twee uur na de uitbarsting met 6 graden. Door de verschillende lavastromen in het gebied veranderde het landschap in de loop van de nacht.De vrees dat de uitbarsting zou leiden tot een grotere uitbarsting van de Eyjafallajökull vulkaan werd veel sneller dan verwacht werkelijkheid. De uitbarsting van de vulkaan werd voorafgegaan door de grootste aardbeving van de nacht. Jack en de rest van de hoofdstad werden opgeschrikt door deze beving die te voelen was in een groot deel van het land. Om 05.10 uur werd het land geconfronteerd met de explosieve uitbarsting van de hoofdkrater van de Eyjafjallajökull vulkaan. Lava spuwde de lucht in. Vrijgekomen smeltwater van de gelijknamige gletsjer stroomde ten westen van de vulkaan bergafwaarts. Het smelten van het ijs leidde tot een verhoging van het waterpeil van een nabijgelegen rivier met drie meter en overspoelde grote delen van het land. Delen van wegen waren zelfs weggeslagen door het water. Doordat het gesmolten gletsjerwater in contact kwam met het magma uit de vulkaan verdampte het op explosieve wijze. De plotseling sterk afgekoelde magma werd tot kilometers hoog de lucht in gelanceerd. De explosie van de vulkaan, die plaatsvond onder een 200 meter dikke ijslaag, werd versterkt doordat het water van het gesmolten ijs verdampte door de opstijgende lava. Het feit dat de uitbarsting plaatsvond onder het ijs leidde ook tot een aanzienlijk hogere aswolk. Doordat de opstijgende lava zeer snel afkoelde door het ijs van de gletsjer werd een bijzonder grote hoeveelheid lava omgezet in vulkanisch glas.

Een tijdje geleden heb ik mezelf voorgenomen om in ieder geval zes artikelen te schrijven waarin ik steeds voortborduur op het voorgaande artikel. Jullie hebben inmiddels vier van deze artikelen mogen lezen en ik heb ze met plezier mochten schrijven.Ik onderbreek deze schrijfsessie kort om een vandaag ontvangen recensie van mijn 3de thriller, "Scherpschutter-jacht", te delen met jullie. Deze recensie is geschreven door Marga van der Vet, die mooie woorden over het boek schrijft. Marga heeft een aantal weken geleden ook een recensie geschreven van mijn 2de thriller, "Scherpschutter-opkomst". De recensie is te lezen op Scherpschutter – Jacht - Boekrecensies Blog.Ben je nieuwsgierig geworden na het lezen van de recensie? Het boek is, net als het eerste deel, verkrijgbaar op de webwinkel van uitgever Boekscout.

De autorit van ruim 120 kilometer duurde vier uur. De twee onbekende mannen hadden de tocht sneller kunnen doen. Ze hadden er de tijd voor genomen, waren onderweg zelfs gestopt om rustig te lunchen. Gezien het jaargetijde was er nog twee uur daglicht om gebruik van te maken tegen de tijd dat Jack zijn auto tot stilstand bracht. De twee onbekende mannen waren nog geen minuut eerder uit hun gehuurde auto gestapt. Tussen het felgroene rotsachtige landschap liet de Ier zijn auto achter op het kleine parkeerterrein. Ondanks de ondergrondse activiteit was het gebied nog toegankelijk voor bezoekers. Vanaf het parkeerterrein had men de mogelijkheid om een warmwaterbron te bezoeken. Om bij de bron te komen was een korte wandeling van 20 minuten noodzakelijk.In de meest recente nieuwsberichten werd aangegeven dat het gebied op eigen risico toegankelijk was. De risico's werden wellicht wat onderschat, dacht Jack. Wel wilde hij zo snel mogelijk zijn missie afronden. Hij had geen verstand van vulkanen of van geologie, maar het feit dat er de afgelopen periode aanzienlijk wat aardbevingen gemeten waren gaf hem een ongemakkelijk gevoel. Jack kon zich, dankzij al zijn training en ervaring met zeer gevaarlijke situaties, meer dan prima staande houden. Het enige geweld waar hij geen weerstand aan kon bieden, was het geweld van de natuur. Dat beangstigde hem een beetje. Zeker nu hij op zo'n 5 kilometer stond van de gletsjer waaronder de Eyjafjallajökull vulkaan lag.Onder het ijs lag de 1.651 meter hoge vulkaan. De zogenaamde stratovulkaan is een hoge, kegelvormige vulkaan met steile hellingen. Sinds de laatste ijstijd is deze relatief vaak uitbarst. In de meeste gevallen gelijktijdig of kort voor een uitbarsting van de nabijgelegen Kalta vulkaan. De krater van de Eyjafallajökull vulkaan heeft een doorsnede van 3 tot 4 kilometer. De gehele vulkaan is beperkt met een dikke laag ijs van de gelijknamige gletsjer.Jack liep de onbekende mannen achterna de bergen in. De Ier hield voldoende afstand om ongezien te blijven. Het was niet de eerste keer dat hij bij een achtervolging betrokken was. Het zou waarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn. Hij wist precies wat hij moest doen om uit het zicht te blijven. Jack zag hoe de mannen de warmwaterbron passeerde. Over het enige wandelpad liepen ze steeds verder de bergen in. Logischerwijs lag hun bestemming zes kilometer verderop, bij een uitzichtpunt dat een bijzonder en uniek zicht bod op de Eyjafjallajökull gletsjer. Dankzij een goede voorbereiding en een aanzienlijke verhoging van zijn tempo lukte het Jack om niet veel later ongezien een positie in te nemen vóór positie van de twee mannen, in plaats van achter hun. Hij wachtte geduldig het juiste moment af terwijl hij zijn muts nog wat verder over zijn hoofd trok.Anderhalf uur later liep Jack weer bergafwaarts richting de warmwaterbron. Tevreden met de gedane zaken liep hij langs de verlaten bron. Terwijl hij liep haalde iets uit zijn linker jaszak. Het was het voorwerp dat hij in ontvangst had genomen naast de vuurtoren in de hoofdstad, bij zijn ontmoeting met een lokaal contact. Het voorwerp gooide hij in één van de modderpoelen niet ver naast het smalle wandelpad. Dankzij de hoge temperatuur van de poelen waren dit de enige plekken vrij van sneeuw. Met nog een kleine 200 meter tot zijn auto keek Jack naar rechts. Het voertuig van de twee onbekende mannen stond nog op dezelfde plek als 3 uur geleden.De Ier pakte de sleutel van de gehuurde auto. Op datzelfde moment begon de aarde te schokken. Jack schok van de situatie. Hij had moeite om stevig op zijn bennen te blijven staan. Met de grootste moeite rende hij naar de auto, trok het portier open en stapte gehaast in. Zonder ook maar één tel te verspillen trapte hij het gaspedaal in en maakte dat hij wegkwam. In de achteruitkijk spiegel zag hij een fel licht ontstaan aan de top van de gletsjer. Met hoge snelheid stuurde hij behendig de auto over de onverharde weg. Niet alleen de gaten in de weg maakte de rit terug naar de snelweg oncomfortabel en uiterst moeizaam, maar ook de onophoudelijke aardschrokken brachten grote risico's met zich mee.Ten oosten van de Eyjafjallajökull gletsjer werd lava uit een fissuur, ook wel een vulkaanspleet genoemd, van enkele honderden meters omhoog gespoten. Het hete magma dat al een aanzienlijke tijd borrelde onder de aardbodem spoot tientallen meter de lucht in via de scheur in de aarde. Dit ging gepaarde met een angstaanjagend lawaai, gesteende dat de lucht in werd gelanceerd en de nodige rookontwikkeling.

Deze week was weer zo'n week dat je als hobbyschrijver absoluut geen tijd hebt voor je hobby, althans niet voor het schrijven. Dat blijft jammer, maar ja. Soms kan het niet anders. Schrijven is ook niet een hobby waar je af en toe even een half uurtje aan kan besteden. Hoe dan ook, ik zit nu. Het is tijd om weer door te gaan met het op papier zetten van ideeën en gedachten.Een half uur na zonsopkomst stapte Jack zijn hotel uit. Heel druk was het verkeer nog niet. Het leven begon langzamerhand op gang te komen. Omdat Jack de twee onbekende mannen een aantal dagen had gevolgd wist hij dat beiden vandaag om 10.00 uur deel zouden nemen aan een excursie ruim 50 kilometer verderop. Het plan was om de twee te volgen de gehele dag. Op een geschrikte plek zou hij doen waarvoor hij naar IJsland was afgereisd en het tweede deel van zijn missie af te ronden. Eenmaal op het grote parkeerterrein aan de rand van de haven zocht hij zijn gehuurde auto op en stapte in. Al snel draaide hij de hoofdweg op. Deze leidde hem de stad uit.Driekwartier later reed hij het Nationaal Park in. Hij volgde de beperkte borden die hem naar zijn bestemming bracht. Een vlugge blik over het parkeerterrein leverde de conclusie op dat de twee onbekende mannen nog niet gearriveerd waren. Jack pakte de rugtas uit de kofferbak en liep richting het grote meer. De eerste excursie van de dag lag inmiddels in het heldere en ijskoude water van de Silfrakloof. De mannen waar Jack op stond te wachten werden verwacht voor de begeleidde snorkeltocht van 10.00 uur.Vanaf zijn ingenomen positie had de Ier zicht op alle mensen die in de kloof in het water lagen én op de personen onderweg naar het water. Niemand kon Jack zien. Om tien minuten over 10.00 uur kwamen de twee mannen tevoorschijn. Vanaf zijn verhoogde locatie keek hij zwijgzaam toe hoe de twee onbekende, samen met drie andere, het koude water ingingen. Allen hadden een duikpak en een duikkap op tegen de kou. Beide mannen gingen als laatste het water in.De reden dat zoveel bezoekers juist deze kloof aandoen om te gaan duiken of snorkelen is te danken aan de unieke ligging. De kloof is de enige locatie ter wereld waar gezwommen kan worden tussen de Euraziatische en Noord-Amerikaanse tektonische platen. Elke jaar drijven de platen gemiddeld 2 centimeter verder uit elkaar. Door aardschokken ontstaan in het gebied kloven en spleten, waarvan de wonderbaarlijke Silfra kloof er een is. Het smeltwater afkomstig van een gletsjer tientallen kilometer verderop sijpelt onder de grond door kleine openingen van gestolde lavastromen. Dit resulteert in bijzonder helder, schoon en gefiltreerd water van twee graden.De zwemtocht van de twee en de rest van de groep duurde een kleine 45 minuten. Begeleid door de gids liepen de vier toeristen terug naar de verzamel locatie. 35 minuten later reden er twee gehuurde auto's, met zo'n 500 meer tussenruimte, de snelweg weer op.

Schrijf een klein stuk, leg het een tijdje weg en keek er een aantal dagen later weer naar. Zo probeer ik het te doen. Op die manier wil ik elke keer voortborduren op wat ik al heb en gelijktijdig ook een nieuwe gedachte op papier te zetten. Ik zou zeggen lees het vorige artikel terug, dan onderstaande en kijk of je het wat vindt. Het doel van schijven, althans dat van mij, is de lezer vermaken. Misschien ontdek je wel een steeds terugkerende schrijfstijl in de verschillende artikelen:)Jack keek wat zorgelijk naar de berichten op de televisie. Hij had zichzelf dagen geleden ervan overtuigd dat de aardbevingen dusdanig kleinschalig waren dat een reis naar IJsland prima mogelijk was. Daarnaast was het simpelweg noodzakelijk om naar het land af te reizen. Hij zette de televisie uit. Ondanks zijn ongemakkelijk gevoel zette hij zijn oorspronkelijke plannen voor de avond door. Zodra hij zijn jas aan had stapte hij zijn hotelkamer uit. Zijn afspraak kende hij niet goed, maar hij moest hem vertrouwen. Een beter alternatief was er niet.Dankzij een flinke looppas bereikte hij binnen een uur zijn bestemming. Er stonden al een tiental mensen bij het uitzichtpunt. Het was niet het uitzicht over zee waar de aanwezigen van genoten, maar van het spektakel dat zich boven hen afspeelde. De Ier liep in alle rust door in de richting van de Grótta Island vuurtoren. Eenmaal op de afgesproken locatie was er nog niemand te zien. Veel zorgen gaf dat niet. Jack wachtte rustig af. Hij richtte zijn aandacht naar de zwarte, heldere lucht. Het was niet de eerste keer dat hij het noorderlicht mocht aanschouwen. De eerste keer was verre van hetgeen hij nu te zien kreeg. Het felle groene licht leek te dansen aan de hemel. Het wonderlijk natuurfenomeen bewoog zich sierlijk door de donkere hemel. Jack genoot van de aanblik.Vier minuten later kondigde zijn afspraak zich aan. Veel werd er niet gezegd. De jongeman stapte naar voren, bleef zo'n anderhalf meter voor Jack staan en stak zijn rechterhand uit. Het glimmende voorwerp wisselde van eigenaar. Na een korte, zwijgzame groet draaide de jongeman zich weer om en verdween hij de koude nacht in. Tevreden vertrok Jack een aantal minuten later.Terug in het hotel trok hij zijn jas uit en liep naar de badkamer. Het ontvangen voorwerp zat inmiddels veilig in zijn rugtas. Na een snelle douche werden de plannen voor morgen nog eens doorgenomen. De uitvoering van het plan zou beginnen in Reykjavik, op een parkeerterrein niet ver van het hotel af. Driekwartier voor middennacht besloot Jack te gaan slapen. Terwijl zijn vermoeidheid het overnam ontwikkelde de ondergrondse situatie in het land zich aanzienlijk. De activiteit zo'n 150 kilometer verder in oostelijke richting nam toe.

Ik heb mezelf voorgenomen om in ieder geval zes artikelen te schrijven waarin ik steeds voortborduur op het voorgaande artikel. Hiervoor gebruik ik het hoofdpersonage van mijn twee meest recente boeken. Ik probeer korte verhalen te bedenken. Het idee is vooral om op een (hopelijk) aansprekende manier gedachten op te schrijven. Doel is om gewoon creatief te zijn, verhalen bedenken. In deze fase doe ik nog niet of nauwelijks onderzoekswerk of verbeterwerk om de verhaallijn(en) te versterken. Ook is er geen "stip op de horizon".Tegen de tijd dat de directe omgeving van de vindplaats van het lichaam over was genomen door de autoriteiten, reed Jack al een kleine twintig kilometer van de waterval. De agenten ter plaatse waren druk bezig om het lichaam uit het koude water van de rivier de Skógá te halen. Een aantal van hun collega's trokken gelijktijdig naar de top van de Skógafoss waterval. Een tiental meter naast het vallende water liepen ze een steile trap op, tussen het indrukwekkende felle groene landschap. De reden voor het opstarten van de zoektocht was de constatering van een kogelwond tussen de ogen van het slachtoffer. Of de zoektocht naar sporen van een plaats delict iets zou opleveren was nog maar de vraag.Die avond arriveerde Jack bij het hotel in het centrum van de hoofdstad. Hij had van de gelegenheid gebruik gemaakt om die middag een bezoek te brengen aan het geothermische gebied Krysuvik, het actiefste hittebronnen gebied van het zuidwesten van IJsland. Jack was nog nooit in het land geweest. Hij gunde zichzelf daarom de tijd om zoveel mogelijk te zien. Zodra hij de gehuurde auto parkeerde zag hij de stoom van verschillende modderpoelen en heetwaterbronnen. Het gebied ligt midden in het breukgebied van de Midden- Atlantische Rug. Sinds de laatste uitbarsting van de vulkaan de Fagradalsjall was het gebied relatief rustig en volledig toegankelijk voor bezoekers.Al jaren stond IJsland hoog op het verlanglijstje van de Ier. Juist de ruigheid van het land en de bijzondere landschappen trokken hem. Jack nam de tijd om het wonderbaarlijke landschap in zich op te nemen. Vóór hem zag hij, door de rookpluimen van de vele modderpoelen en heetwaterbronnen heen, de rotsachtige bergen. Aan de andere kant van de nagenoeg verlaten weg keek hij uit over glooiende heuvels met vele kleine beekjes, die tussen het groene landschap doorliepen. Waar het water naar toe onderweg was, zag hij niet. Waarschijnlijk naar het grote kraakheldere meer dat niet ver ten noodoostelijk van zijn locatie lag.Anders dan het geothermische gebied op 30 kilometer afstand van het internationale vliegveld was de omgeving rond de vulkaan Eyjafjallajökull allesbehalve rustig. Een 1.651 meter hoge vulkaan verstopt onder de gelijknamige gletsjer had de aandacht van de inwoners van het eiland. In de afgelopen paar maanden waren er al meerdere kleinere en één relatief grote aardbeving in het gebied geconstateerd. Vanuit zijn hotelkamer keek Jack naar het laatste nieuws over de situatie in het zuiden van IJsland.

In het vorige artikel ging het over inspiratie en dat dit voor iedereen anders werkt. Ik probeer het echte leven met het fictieve te combineren. Neem de waterval op bijgevoegde foto. Deze is zo echt als het maar kan. Geloof me, als je ernaast staat hoor je alleen maar geweld. Je kijkt naar de Skogafoss, een van de mooiste watervallen in IJsland. Niet alleen een bron van natuurgeweld, maar ook een bron van inspiratie.Het echte leven: Tijdens een korte vakantie wil Jack Mccartney zoveel mogelijk van het ruige IJsland zien. De autorit van het dorpje Vik terug in de richting van hoofdstad Reykjavik brengt hem oog in oog met moeder natuur op haar ruigst. In een poging om wat beschutting tegen de onophoudelijke wind te vinden en tegelijkertijd zo dicht mogelijk bij de waterval te komen zoekt Jack de grote rotsen rechts van het water op. Een korte pauze van de harde wind wordt bekocht met een natte trui. Aan het natuurgeweld van IJsland is geen ontsnappen mogelijk.Onder de indruk kijkt Jack omhoog. Het water stort ruim 60 meter naar beneden en komt met een onvoorstelbare kracht neer op zo'n 20 meter naast hem. Niet alleen de 25 meter brede waterval is verbazingwekkend, ook de constatering dat deze valt vanuit een ogenschijnlijk liefelijke rivier maakt indruk. Net als de gedachte dat de rivier over de rand van de vroegere kustlijn van het land valt. Na de laatste ijstijd is er een nieuwe kustlijn ontstaan, zo'n 5 kilometer teruggetrokken richting de zee.Het fictieve: Na een laatste blik op het neerkomend gletsjerwater vindt Jack het tijd om terug te keren naar de beschutting van zijn gehuurde auto. Hij draait zich om en trekt de kraag van zijn jas omhoog. In zijn ooghoek ziet hij iets dat niet past binnen de rest van de omgeving. Hoewel hij er maar een korte glimp van opvangt weet hij dat er iets niet klopt. Hij richt zijn aandacht nogmaals op het water. Niets te zien. Althants niet iets wat niet in het beeld van een enorme waterval past. Een tiental tellen keek hij naar het geweld voor hem. Niets.Zodra hij zich een tweede keer omdraait om te beginnen aan de korte wandeling naar zijn auto, hoort hij een gil die het geluid van de waterval overstemt. Al snel verzamelen alle aanwezige zich aan de oever van de rivier. Het levenloze lichaam van een onbekende man drijft steeds langzamer in de richting van de ruige zee.Zo ontstaat het begin van een fictief verhaal binnen het echte leven. Leuk om op deze manier naar je omgeving te kijken. Moet je uiteraard niet te vaak doen. Je moet ook gewoon genieten van de mooie dingen die je ziet, maar zo nu en dan een aparte gedachte kan geen kwaad.

Met enige regelmaat krijg ik de vraag waar ik de inspiratie vandaan haal voor mijn verhalen. Volgens mij is dat voor iedereen anders. Ik gebruik graag locaties waar ik ben geweest. Daar probeer ik dan bepaalde gebeurtenissen omheen te bedenken. Kijk maar naar de foto bij dit artikel. Er zou van alles kunnen gebeuren op zo’n afgelegen, heuvelachtig en toch wat mysterieuze plek. Als je een locatie goed kent kan je er vrij gedetailleerd over schrijven. Je kan bijvoorbeeld de route erheen op papier zetten, de omgeving of het uitzicht. Doordat je de locatie kent kan je deze “tot leven” brengen voor de lezer. In die zin gebruik ik dus eigen ervaringen als inspiratie bij het schrijven.Wat betreft de actiescènes in een verhaal is dat anders. Bij alles wat ik bijvoorbeeld schrijf over de handelingen van een Scherpschutter kan ik niet putten uit eigen ervaringen. Hetgeen Jack, het hoofdpersonage van mijn meest recente twee boeken, meemaakt heb ik natuurlijk nooit zelf gedaan en zal ik ook nooit doen. Mijn ervaring met wapens beperkt zich tot een potje kleiduivenschieten en een aantal pogingen met een pijl en boog. De inspiratie voor de actiescènes komt bij mij voort uit jarenlang lezen, kijken en verdiepen in het genre thrillers/ spanning/ misdaad, maar ook maatschappelijke problemen of ontwikkelingen.Ik zal een klein voorbeeld geven: niet heel lang geleden kwam ik in het bos een gedumpte leenscooter tegen. De locatie ken ik goed dus die kan uitgebreid beschreven worden. Problemen met achtergelaten scooters kom je wel eens tegen in het nieuws of artikelen, net als talrijke drugsincidenten. Gezien de afgelegen locatie zou een vorm van criminaliteit ongezien kunnen plaatsvinden. Wellicht verzin je er nog een spannende actie bij. Dat zou weleens een mislukte drugsdeal kunnen zijn, misschien een vorm van geweld of zelfs een moord. Werk deze eerste gedachte uit, doe onderzoek en creëer er een boeiende personage bij. Probeer het eens op papier te zetten. Het zal vanzelf blijken of het te gebruiken is in het schrijven van een eventueel groter verhaal.Klinkt simpel, maar dat is het natuurlijk niet. Leuk is het wel. Ik kan het iedereen aanraden om eens op een andere manier te kijken naar een locatie die je al kent. Laat je gedachten de vrije loop. Kijk maar wat er ontstaat, wat je bedenkt. Zet het op papier. Wie weet kan je er iets moois van maken.

Wat een mooi idee om tijdens een boekenmarkt boeken te verkopen voor het goede doel. Zo’n markt wordt vier keer per jaar georganiseerd in Wassenaar, door enthousiaste en betrokken vrijwilligers van het Rode Kruis Haaglanden. Om heel eerlijk te zijn wist ik tot een aantal maanden geleden niet van het bestaan van deze markten voor het goede doel. Toen ik mij erin ben gaan verdiepen kwam ik online verschillende van dit soort boekenmarkten tegen. Erg leuk.Ik heb de lokale boekenmarkt uitgekozen om een aantal van mijn boeken aan te doneren voor de verkoop. Aan de ene kant leuk om met mijn hobby bij te kunnen dragen aan een goed doel. Aan de andere kant een mooie kans om wat te werken aan de promotie van mijn boek. Win- win dus!De eerste dag van de markt ben ik gaan kijken om wat sfeer te proeven. In de ochtend was ik er al langsgelopen. De rij voor de ingang viel me meteen al op. Ik was een tikje verbaasd. Tegen de middag ben ik naar binnen gegaan. Nog nauwelijks binnen werd ik aangesproken door iemand die mij herkende van de achterflap van mijn boek. Dat was de eerste keer dat ik herkend werd en een behoorlijk aparte ervaring.Heel fijn dat de organisatoren uitgebreid de tijd namen om een praatje te maken, tijdens de drukke markt. In de ruimte waar boeken te koop lagen was het behoorlijk druk. Altijd goed als er zoveel mensen geïnteresseerd zijn in lezen. Het maakt eigenlijk helemaal niets uit wat er gelezen wordt, als er maar gelezen wordt. Niet alleen de bezoekers waren in grote getalen aanwezig, maar ook het aantal ingezamelde boeken was indrukwekkend. Er lagen ontelbare boeken klaar om gelezen te worden. Ook zeker niet de minste. Er zijn dus vele die boeken ter beschikking stellen voor deze mooie inzamelactie van het Rode Kruis.Ik kan iedereen aanraden om eens een dergelijke boekenmarkt te bezoeken. Hartstikke leuk! Voor allen is genoeg te halen. Ik heb de spannendste thrillers zien liggen, meerdere leuke biografieën en ook mooie kinderboeken en tijdschriften.

De termen Spannend, Steengoed en Boordevol actie heb ik niet zelf geroepen. Het zijn termen die terug te vinden zijn in verschillende media naar aanleiding van mijn boeken "Scherpschutter-opkomst" en "Scherpschutter-jacht". Hoe bijzonder is dat?!Waarom is het zo spannend om een door jezelf geschreven boek voor te leggen voor een review? Misschien omdat een professioneel met een kritische blik jou werk gaat beoordelen en het oordeel ook nog eens online zet nog voordat je zelf enige idee hebt van dat oordeel. Je besteed vele uren aan het schrijven van het boek en dan wil je natuurlijk dat lezers het goed vinden.Sinds de publicatie van het eerste deel van het Scherpschutter verhaal heb ik meerdere positieve reacties gehad van bijvoorbeeld familie en vrienden, maar het vragen van een review is toch echt wat anders. Zenuwslopend! Als ik heel eerlijk ben heb ik best getwijfeld of ik de review aan zou vragen. Uiteindelijk toch gedaan. De review is geschreven door Marga van der Vet en een week geleden op haar boekenrecensie blog geplaatst. Voor de liefhebber is deze te lezen op: https://boekrecensiesblog.nl/scherpschutter-opkomst/. Met dank voor de mooie woorden.Het is natuurlijk fantastisch als je boek(en), waar je urenlang hard aan werkt, gewaardeerd worden door lezers en het is een bijzondere gedachte dat mensen jouw boek kopen. Wel probeer ik mij altijd te beseffen waarom ik verhalen schrijf. Het is een hobby. Het moet leuk zijn en blijven. Niet iedereen zal het boek leuk vinden en dat is helemaal niet erg. Het promotie gedeelte ligt mij minder dan het schrijven, merk ik. Wel begin ik er plezier in te krijgen. Daarom ga ik mijn best doen om het zo goed mogelijk aan te blijven pakken. Wie weet waar het toe leidt. Zo is er vandaag een mooi artikel in de krant van Voorschoten verschenen over het tweede deel van het Scherpschutter verhaal. Zie hier het artikel: Digitale editie Voorschotensekrant.nl 30 augustus 2024

Iedere hobby-schrijver zal het vast herkennen. Soms ontbreekt de tijd om de aandacht te houden op het schrijven of de promotie van je boek. In mijn geval vind ik dat helemaal niet erg, maar het is ook wel weer leuk om het weer wat meer op te pakken.Sinds de publicatie van mijn meest recente boek heb ik, met pieken en dalen wat betreft aandacht, gewerkt aan een nieuwe thriller- manuscript. Dit blijft toch wel mijn voorkeurs genre, zowel qua lezen als schrijven. De hoop is dat dit manuscript uiteindelijk leidt tot een boek. Daarnaast ben ik sinds kort weer aan de slag met de promotie van mijn twee eerdere boeken, het tweedelig verhaal "Scherpschutter". Bijgevoegd de cover van het tweede deel, "Scherpschutter- jacht". Wellicht een beetje aan de late kant voor een optimale promotie, maar zoals gezegd: soms ontbreekt de tijd. Een kleine twee weken geleden is de eerste review van een van mijn boeken verschenen. Stiekem ben ik daar heel trots op. Onderstaand de link naar de review: Scherpschutter – Opkomst - Boekrecensies Blog30 augustus verschijnt een artikel in de krant over het Scherpschutter- verhaal. Wat ik misschien wel het meest bijzonder vind is dat ik het weekend van 1 september deel kan nemen aan een lokale boekenmarkt waarbij de opbrengst naar het Rode Kruis gaat. Aan de ene kant kan ik het goede doel ondersteunen en aan de andere kant levert het mij hopelijk wat naamsbekendheid op als lokale schrijver. Kortom: nog genoeg te doen.Voor nu is het doel van de promotie van de Scherpschutters-boeken ten eerste de verkoop een boost te geven en ten tweede, wellicht belangrijker, naamsbekendheid als lokale schrijver. Het vestigen van een naam als schrijver blijf ik lastig vinden, maar ook wel weer leuk om daaraan te werken.

Wat een leuk moment om via de WhatsApp een foto te ontvangen van twee eigen boeken die in de boekhandel te koop liggen! Sinds de winkels begin deze week weer een beetje verder open zijn gegaan heb ik al meerdere foto's mogen ontvangen waarop te zien is hoe de boeken erbij liggen in boekhandel de Kler. Zal mij benieuwen hoe de verkoop gaat verlopen. Inmiddels wordt het boek ook al in Praag gelezen, dus dat gaat de goede kant op! In de editie van de Voorschotense krant van vandaag is het tweede interview dat ik heb mogen geven te lezen. Hierbij deel ik graag de link van de digitale versie van deze krant met jullie:https://publish.folders.eu/api/embed?doc=2220704&startpage=1&scriptId=nme-embed-2220704&mobileDetection=true Zoals eerder gezegd is "Scherpschutter- Jacht" het tweede en laatste deel van het verhaal van Jack McCartney. Klinkt misschien gek, maar ik vind het ergens jammer dat het verhaal afgelopen is. Zeker twee jaar heb ik me beziggehouden met het leven van de Ierse scherpschutter. Vele avond- en weekeind uren heb ik eraan besteed, zijn levensverhaal uitgewerkt, zijn avonturen bedacht en uitgeschreven. Dat is nu klaar. Aan de ene kant spijtig, maar vooral blij met het resultaat. Hopelijk kan de lezer er ook van genieten. Iedereen wordt van harte uitgenodigd om zijn of haar menig over het verhaal te delen. Hoe nu verder? In ieder geval leg ik de digitale pen een poos neer. Wie had kunnen denken dat ik binnen zes jaar drie gepubliceerde thrillers achter mijn naam zou hebben, ik niet. Wanneer een nieuw verhaal bij me zal opkomen, dat zien we dan wel weer. Geen haast. Ik ga mezelf geen druk opleggen. Schrijven wil ik graag als ontspannende uitlaatklep houden. Veel leesplezier in ieder geval.

Met trots deel ik de link van het persbericht ter gelegenheid van de verschijning van mijn nieuwste thriller, http://https://www.boekscout.nl/auteur/persbericht-bekijken.php. Een mooi moment waar hard naartoe gewerkt is! Ook een spannend moment omdat vanaf nu lezers daadwerkelijk iets gaan vinden van het verhaal. Je hoopt natuurlijk dat iedereen het leuk vindt. Ik hoor altijd graag hoe het verhaal bevalt en nodig de lezer dan ook uit om dat vooral met mij te delen. Het boek beschrijft het tweede en laatste deel van het verhaal van de Ierse scherpschutter Jack McCartney. Interesse gewerkt door het persbericht? Vanaf vandaag is het boek teverkrijgen bij boekhandel de Kler en digitaal via de webwinkel op www.boekscout.nl of via deze blog.

Daar is ie dan! 5 dagen vóór de verschijningsdatum laat ik met trots de cover van "Scherpschutter- Jacht" zien. Ik heb idee dat we er goed in zijn geslaagd om het thema van het eerste deel door te zetten in het tweede. Vanochtend heb ik de eerste exemplaren afgeleverd bij boekhandel de Kler, waar ze op 23 april te koop komen te liggen. Door corona is het wel wat anders dan in 2019, bij de verschijning van mijn eerste thriller. Destijds kon ik de winkel in om te zien waar de boeken kwamen te liggen. Helaas kon dat dit keer niet, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat het heel bijzonder is dat mijn werk weer in de winkel komt te liggen! De boeken liggen vanaf komende vrijdag in de vestigingen in Wassenaar en die van Voorschoten.

Met dank aan de Wassenaarse krant wordt er inmiddels aandacht besteed aan "Scherpschutter- Jacht" in de lokale media (blz 9). Het interview van zo'n twee weken geleden heeft geleid tot een uitgebreid artikel over het boek. Met trots lees ik het resultaat. Nu gaat de promotie echt beginnen! Spannend. Vandaag komen de exemplaren binnen die bestemd zijn voor de verkoop in de Kler. Als mooi extraatje: er komen niet alleen exemplaren van "Scherpschutter- Jacht" in hun winkel te liggen maar ook exemplaren van het eerste deel van het verhaal van Jack McCartney, "Scherpschutter- Opkomst". Deze zullen vanaf 23 april in hun vestigingen in Wassenaar en Voorschoten te koop liggen. Uiteraard zijn beiden boeken ook te bestellen bij de boekhandel, naast de mogelijkheid deze in de webshop op www.boekscout.nl of via deze blog aan te schaffen.

Wat is er fijner dan uitwaaien op het strand? Of in alle rust bij een strandtent zitten genieten van een kop koffie terwijl je over de zee uitkijkt? Heerlijk. Al vele jaren kom ik graag op het strand. Deze plek kon dan ook niet ontbreken in het verhaal van Jack McCartney. De Wassenaarse slag speelt een belangrijke rol in het boek "Scherpschutter- Jacht". Helaas zijn de bezoeken van hoofdpersonage Jack aan dit strand niet alleen voor zijn plezier. Het blijkt de perfecte plek te zijn voor geheime ontmoetingen.Afgelopen dinsdag heb ik de krant van Wassenaar op bezoek gehad voor een interview. Altijd fijn als de lokale media aandacht besteed aan het harde werk van een schrijver. Aan de ene kant vind ik het altijd wat gek om zo uitgebreid over mijn boek te praten, maar aan de andere kant is het erg leuk om te vertellen over het schrijfproces en al het werk dat erin is gestopt. Komende zondag staat er een interview met de krant van Voorschoten op het programma. Ook ben ik heel tevreden met de bevestiging dat boekhandel de Kler het boek ook fysiek in hun winkels in Wassenaar en Voorschoten te koop wil leggen. Er wordt dus al hard gewerkt aan promotie van het boek om deze onder de aandacht van potentiële lezers te brengen.